oT schreef:
@Kurz, ik ben verzot op films die wat van die landen laten zien, denk aan landschappen als in The Bird People in China van Takeshi Miike. Maar daarnaast ook de Koreaanse ongeremdheid, de Japanse zwarte humor, of in general de onvoorspelbaarheid van de verhaallijnen van veel van deze films (zie je naar mijn beleving iets vaker terug bij de Koreanen). India ben ik niet zo veel in geïnteresseerd. Films die uit dat land komen doen mij denken aan de overgeromantiseerde filmopvatting van de Turkse cinema. Je hoort me niet zeggen dat het slecht of troep is, maar het raakt mij minder tot niet. Uiteraard is mijn beeldvorming gebasseerd op wat ik tot zover daarvan heb gezien.
Die zin volg ik niet helemaal. Je vindt de opvatting over Turkse cinema overgeromantiseerd? Welke opvatting bedoel je, en wiens opvatting is dat? En wat heeft dat met Indiase cinema te maken? Wat heb je daarvan gezien dan? Als je het specifiek over de kleurrijke musicals die Bollywood produceert hebt, dan zijn die zeker geromantiseerd en is het een beetje de krenten uit de pap vissen, maar dat kan je wat mij betreft zeggen over Koreaanse industrie die naar mijn gevoel de laatste jaren overspoeld wordt door wraakthrillers die evenmin realistisch zijn en ook niet echt verrassend - het eindigt allemaal naar en meestal gaat (bijna) iedereen dood. Nou maakt een Hong Sang-soo hele andere films, hoewel ik zijn kleine komedies niet per se verrassend wil noemen, als je er eenmaal een paar gezien hebt tenminste, de eerste keer is zijn "drie variaties op hetzelfde scenario" dat nog wel.
Samen met Bong Joon-ho momenteel mijn favoriete filmmaker uit Korea, juist omdat ze niet het soort films maken als de twee posters hierboven. Maar goed, wat dat laatste betreft
Overigens had ik het oorspronkelijk niet over landschappen van landen, maar dat de nationale cinema's van de verscheidene Aziatische landen, voor zover je die als één kan karakteriseren, zo verschillen van elkaar dat Aziatische cinema een zo veelomvattend begrip is dat het lastig wordt om daar in het algemeen nog echt iets zinnigs over te zeggen of om die op één hoop te gooien. Tenzij vanuit een soort algemeen exotisme ofzo... ik hou enorm van de genre cinema van Hong Kong (wat dat betreft is in de 21ste eeuw Johnnie To de onbetwiste koning), en in net zo van de 'slow' arthouse cinema uit bijvoorbeeld Taiwan en Thailand, maar die verschillen heel erg van mekaar. En technisch gezien hoort bijv. Iraanse cinema ook bij Aziatische cinema, maar dat voelt toch ook weer als een ietwat andere tak van sport.
los daar van... wel een stuk uit je dag hoor.
Ik zet de films op de lijst 
