Touchwood schreef:King Kong (2005)
Gorilla's in the Mist
City of Angels
En vast nog wel meer, maar dit zijn de films waar ik echt moest brullen... Dus niet janken, snikken of huilen, nee; brullen. Dat het zeer doet. Waarbij je de film al snikkend uit zit te kafferen, 'wat een #&*-film zeg, wat een verschrikkelijke rótfilm ! Die ga ik nóóit meer kijken !' Gelukkig zat ik bij geen van bovenstaande films in de bioscoop. Want zo'n vertoon is natuurlijk best gênant.
En dat voor iemand die genietend zit te gniffelen bij horror als het echt lekker spannend wordt.
Tsja, en wat dat is met die gorilla's... Zal wel dicht bij de roots liggen of zo. Daarnaast valt het ook op dat wanneer er dieren in een bepaald genre film voorkomen (other then bovengenoemd) en ze komen prominent in beeld terwijl daar verder geen duidelijk aanwijsbare reden voor is... Je 't alweer op je klompen aan kunt voelen.
I'm pathetic
Je was blij eindelijk een soortgenoot te hebben gevonden in King Kong zeker
Om toch een beetje ontopic te blijven:
Ik raak droevig gestemd van films en in het ergste geval pink ik een traantje weg. Huilen, nee, dat is voor erge ziektes en ander leed.
Had er geen al te hoge verwachtingen van en werd daardoor aangenaam verrast. Tegen het einde aan greep het me zelfs even bij m'n strot.
Om even op de post van Lumière in te gaan, denk dat wanneer tranen gemakkelijk(er) komen, dit ook te maken kan hebben met het in het eigen leven hier niet gemakkelijk mee om te kunnen gaan. Het vormt dan toch een uitlaatklep. 'Nuff said.
Bij King Kong op het einde, kan ik het nooit droog houden. Hoe vaak ik het ook bekijk. Het lukt nooit.
Ook bij oorlogsfilms heb ik dat meer zoals Windtalkers en Saving Private Ryan.
Bij Titanic huil ik ook. Ik heb hem wel maar 1 keer bekeken, maar dan heb ik wel een traantje laten vallen.
Er zijn er waarschijnlijk wel nog, maar dat herinner ik me niet meer. Ik ben gewoon een persoon die mij volledig inleeft als ik een film bekijk, en dan gebeuren zo'n dingen wel vaker. Maar dat weten jullie ook wel [/b]
King Kong is een huilertje ja. Ik heb alleen bij de Green Mile een echte brok in mn keel gehad en wellicht een traantje moeten wegpinken. En bij LOTR heb ik ook een traantje moeten wegpinken maar dat waren tranen van geluk. Maar ik heb nergens echt gehuild.
Into the Wild de laatste keer toen ik hem zag, in het filmhuis. Slumdog Millionaire wel een beetje en the Motorcylce Diaries om er maar zo een paar van de laatste tijd te noemen.
I'm pathetic
Maar ik heb nergens echt gehuild.
