"Play it fucking loud" - top 25 Bob Dylan albums

[Colonel_Kurz]

Geïnspireerd door de film I'm Not There begon ik twee jaar terug met het rangschikken van alle albums van Bob Dylan, en elk te voorzien van enig commentaar, met als doel een top 25 van Dylans platen samen te stellen. Eerst stelde ik de lijst samen en daarna begon ik aan de besprekingen van individuele titels. Helaas verliet de inspiratie mij vroegtijdig, en bleef het project liggen. Onlangs bekeek ik eens hoe ver ik destijds gekomen was en zag dat ik al bijna op tweederde was. Ik kreeg de geest en ging voorzichtig weer aan de slag. Terwijl ik nog bezig met de hogere regionen van de lijst, begin ik hier alvast met het presenteren van wat ik twee jaar geleden al had opgeschreven.

Ik moet hierbij wel zeggen dat schrijven over muziek niet bepaald mijn kracht is, en mijn besprekingen nogal rudimentair blijven. Toch wil ik ze wel delen. Een groot deel van de volgorde heb ik twee jaar geleden al vastgesteld. In de bovenste helft ben ik echter nu nog wat aan het schuiven, en ook daaronder moest het een en ander veranderd worden doordat Dylan inmiddels al weer nieuw materiaal heeft uitgebracht.

Voor de lijst heb ik alleen de officiële studioalbums in achting genomen. Live opnames en compilaties van zowel eerder verschenen nummers als nog nooit uitgebrachte liedjes telde ik niet mee, en het recente kerstalbum heb ik buiten beschouwing gelaten.

Voordat ik aan de daadwerkelijke lijst begin, zal ik hieronder (in het volgende bericht) eerst kort de platen presenteren die de top 25 niet gehaald hebben. Daarbij moet ik zeggen dat van de albums die wel in de uiteindelijke lijst staan, de onderste twee daar niet echt in thuishoren, maar 25 is nu eenmaal een mooier getal dan 23.

[Colonel_Kurz]

Eerst: de albums die de lijst niet gehaald hebben, in chronologische volgorde:


Self Portrait (1970)
Hoogtepunten: Days of ‘49
Dieptepunten:: All The Tired Horses, Blue Moon, Let It Be Me
Een poging van Dylan om de fans rond zijn huis van zich af te krijgen. De beruchte Rolling Stone recensie opende met de zin “What is this shit”? Die reactie is niet onterecht, want Self Portrait is een vreemde mix van veelal slecht geproduceerde nummers, matige covers en onindrukwekkende live opnames. De openingstrack All The Tired Horses, waarin een koortje voortdurend twee regels tekst herhaalt en Dylan niet te horen is, geeft meteen een duidelijk signaal af. Live versies van Quinn The Eskimo, Like A Rolling Stone en She Belongs To Me zijn ondermaats, en de stroperige violen op covers als Let It Be Me en Blue Moon en originele nummers als het toch veelgeprezen Copper Kettle zijn erg pijnlijk. Sommigen zeggen dat Self Portrait in dezelfde stijl is gemaakt als het superieure Nashville Skyline, maar dat kan maar van enkele nummers gezegd worden. Self Portrait is een rommeltje dat bij mij vooral desinteresse opwekt.


Saved (1980)
Hoogtepunten: Saved, Pressing On, Are You Ready
Dieptepunt: In The Garden.

Volgens velen een van de slechtste, zo niet hét slechtste album van Dylan, maar ik prefereer de productie en de muziekstijl boven de andere albums die de lijst niet gehaald heb. De soul/gospel (inclusief koortje!) past niet heel goed bij Dylan, maar wel beter dan het meeste van zijn werk uit de jaren ’80. Het is zeker een minder goed album dan zijn andere religieuze plaat, maar toch vind ik dit nog best te pruimen. Over het algemeen is té simpele gospel, tenminste voor Dylan te simpel, en klinkt hij helaas erg belerend, en dat maakt het instrumentaal al saaie In The Garden bijvoorbeeld vervelend. Maar het vrolijke Saved vind ik aanstekelijk, Pressing On weet me op de een of andere manier altijd weer te raken en Are You Ready is qua muziek een hele aardige Ray Charles imitatie.


Shot Of Love (1981)
Vervelend gedateerd geproduceerde gospelliederen die de overtuiging en ziel missen van zijn vorige twee Christelijke albums. Dylan komt zelden echt tot leven en de ‘lossere’ rock benadering van de nummers klinkt vaak ongeïnspireerd. De teksten zijn nu ook niet bepaald briljant en de vleugjes wanhoop en paranoia die dit keer vermengd zijn in de geloofsbetuigingen overtuigen mij niet, net zo min als de generieke rockritmes, of er nou Beatles en Stones op mee spelen of niet. Het album krijgt ook de prijs voor lelijkste cover van een Dylan album.


Empire Burlesque (1985)
Hoogtepunt: Tight Connection To My Heart
Dieptepunt: When The Night Comes Falling From The Sky
De productie en mix zijn puur jaren ’80, en dat past niet bij Dylan. Dance producent Arthur Baker deed Dylan geen dienst ermee, vooral niet met de voorgeprogrammeerde drums. Ugh. Dylans teksten zijn ook niet van bijzonder niveau, en ze klinken niet erg geïnspireerd. Dat hij hierna writer’s block kreeg verbaast me niets. Tight Connection To My Heart is nog wel een aardig nummer, maar daar tegenover staat de pijnlijke disco van When The Night Comes Falling From The Sky.


Knocked Out Loaded (1987)
De cover van het album is leuk, maar de covers op het album, drie van de acht nummers, zijn dat allerminst. De inspiratie was duidelijk op, en de mensen die hem op andere nummers helpen met zijn teksten zijn duidelijk mindere goden. Sam Shepard mag dan mooie scripts kunnen schrijven (Paris, Texas bijvoorbeeld), maar liedjes schrijven is niet zijn vak. Kris Kristofferson stelt ook teleur, die kan veel beter, net als Dylan zelf. Maar het absolute dieptepunt is nog niet bereikt, want dat is:


Down In The Groove (1988)
Alhoewel, zo groot is het verschil nu ook weer niet. Het enige positieve dat ik over dit album kan bedenken is dat Freek De Jonge van één van de nummers tien jaar later een cultureel fenomeen in de Benelux zou maken (Na De Dood is een cover van Death Is Not The End). Meer heb ik eigenlijk niet te melden over Dylans laatste misbaksel uit zijn slechtste decennium.


Under The Red Sky (1990)
Hoogtepunten: Under The Red Sky
Dieptepunten: Wiggle Wiggle
Wiggle Wiggle? Wiggle Wiggle?! En dat is dan de grootste poëet van de populaire muziek… Na de verlichting van het pareltje Oh Mercy is dit zowel qua productie als teksten weer een flinke tegenvaller. Dylan stijgt weer eens nauwelijks boven de middelmaat uit, maar doet dat gelukkig nog wel op een flink prettigere manier dan op zijn slechte platen uit de jaren ’80. George Harrison (gitaar) en Elton John (piano) leveren op het titelnummer een goede instrumentale bijdrage, waardoor dat nummer net wat boven de rest uitstijgt. De bluesnummers vallen in het niet bij zijn recente materiaal op hetzelfde vlak.

[zvorod]

Mooi initiatief! Ik kijk uit naar je bespreking van de hoogste regionen, dan heb ik een handleiding om me (eindelijk) eens te wagen aan Bawb.

(Ik vind dat hij er trouwens wat uitziet als Bruce Springsteen op de cover van Empire Burlesque, maar dit terzijde )

[Colonel_Kurz]

25:

World Gone Wrong (1993)
Hoogtepunten: World Gone Wrong, Broke Down Engine, Jack-A-Roe.

Leuke verzameling oude folkliedjes. Niet zo goed als een groot deel van zijn eigen materiaal, en niet heel spannend gespeeld door Dylan op zijn akoestische gitaar, maar best vermakelijk. Maar de meeste nummers blijven nou ook niet bepaald hangen… Johnny Cash zijn versie van Delia is bijvoorbeeld veel sterker, en van Stack-A-Lee bestaan ook veel betere versies. World Gone Wrong is wel een mooi begin van het album, Broke Down Engine is een lekker bluesnummertje en het mooie Jack-A-Roe, met eindelijk een echt sterke melodie die doet denken aan Dylans werk van begin jaren ’60.

[Colonel_Kurz]

24:

Good As I Been To You (1992)
Hoogtepunten: Blackjack Davey, Canadee-i-o, Sittin’ On Top Of The World, Diamond Joe.

Net als de nummer 24 een verzameling van oude traditionals, door Bobby Zimmerman gespeeld op akoestische gitaar. Dit is de eerste van de twee die Dylan begin jaren ’90 uitbracht. Veel verschil is er niet tussen beide albums, en deze staat alleen maar boven de ander omdat de selectie liedjes net één hoogtepunt meer opleverde. Met dit album heb ik dezelfde problemen als met World Gone Wrong: weinig spannende arrangementen, die makkelijk weg luisteren maar niet echt blijven hangen. En ook hier vind ik nummers waarvan ik betere uitvoeringen ken van andere artiesten. Zo ken ik Froggie Went A Courtin’ ook van Bruce Springsteen, en die versie kan me veel meer bekoren. Sittin On Top Of The World doet Dylan dan wel weer héél erg sterk, met mondharmonica erbij. Diamond Joe is mooi gespeeld en vooral ook mooi gezongen, en heeft net als Blackjack Davey en Canadee-i-o een goede tekst. Maar het haalt het allemaal lang niet bij Dylans debuut, dat ook vol covers staat.

[Axeqlusive]

Nog weinig reacties hier, maar ik vind dit echt een TOPic Kurz! Ik ben zelf niet heel erg van Dylan, maar wel erg geinteresseerd in muziek an sich en de verhalen achter albums en nummers.

Mijn vader en schoonvader zijn beide wel liefhebbers en mede met dit topic vind ik het leuk eens een lp of cd mee te nemen en te horen hoe en wat. Misschien groeit mijn liefde wel op deze manier.

Ik hoorde jouw stem
als kind dat niet slapen kon
en had geen idee
waar jij over zong
uit Robert Zimmerman van Frank Boeijen

[Colonel_Kurz]

(Ik vind dat hij er trouwens wat uitziet als Bruce Springsteen op de cover van Empire Burlesque, maar dit terzijde )

Volgens mij komt dat vooral door de haarmode in de jaren '80.

[PascalE]

Las het al op SI, geweldig! Heb alles van Dylan op de computer staan maar het is wat overweldigend om het allemaal goed te beluisteren, je topic gaat me daar bij helpen .

[Colonel_Kurz]

23:

Street Legal (1978)
Hoogtepunten: Changing of the Guards, Señor (Tales of Yankee Power), We Better Talk This Over.

Met Street Legal sloeg Bob Dylan muzikaal een nieuwe weg in. De akoestische gitaren en harmonica’s van zijn vorige albums, en de violen van Desire zijn vervangen door een grotere band met elektrische gitaren, orgels, saxofoons en een achtergrondkoortje. Het resultaat is meer soul dan de folk/rock die Dylan daarvoor doorgaans maakte. Van deze soul was het daarna een kleine stap naar de gospel van zijn volgende drie platen. Street Legal zie ik daarom ook altijd als een half onderdeel van die periode, en het is niet het sterkste. Dat heeft onder andere te maken met de matige productie en het lage aantal sterke nummers. Ze zijn er wel, zoals de bedrieglijk vrolijk klinkende opener Changing of the Guards en het sfeervolle Señor (Tales of Yankee Power). Verder heb ik een zwak voor de ritmische zang in We Better Talk This Over. Van Dylan verwacht ik echter meer, zeker na het vorige album.

[Colonel_Kurz]

22:

Slow Train Coming (1979)
Hoogtepunten: Gotta Serve Somebody Precious Angel, Slow Train, When You Gonna Wake Up?, Man Gave Names To All The Animals.

Met afstand de beste van Dylans religieuze (en soul) platen, dat meteen goed begint met het dwingende, drukkende Gotta Serve Somebody. Dylan heeft dankzij zijn nieuwe religieuze overtuigingen een nieuwe focus, die hij op zijn vorige album miste. De muziek is daardoor een stuk scherper en levendiger. Het tweede nummer, Precious Angel is ook mooi, met goed gitaarwerk van Mark Knopfler. Dat laatste geldt ook voor het uitstekende Slow Train, waarop Dylan zijn oude maatschappijkritiek weer van stal haalt, dit keer alleen vanuit een wat Christelijker perspectief. De tempowisselingen in When You Gonna Wake Up? vind ik goed bedacht en werken, en na al het zware Bijbelse gedoe is Man Gave Names To All The Animals een leuke, lichte en humoristische afwisseling. Andere nummers zijn vaak goede gospel, maar niet heel bijzonder. Alleen met de echte ballads kan ik minder.

[Colonel_Kurz]

21:

Modern Times (2006)
Hoogtepunten: Thunder On The Mountain, Spirit On The Water, Workingman’s Blues 2, Nettie Moore, Ain’t Talkin’.

Toen dit op één na laatste album van Bobbie Dylan uitkwam in 2006 werd het met veel lof en poeha ontvangen, maar ik kon er weinig mee. Nog steeds vind ik het een overschat album, maar inmiddels ben ik het wel enigszins gaan waarderen. Ik blijf wel in de meeste nummers het vuur missen dat het echt goede werk van Dylan kenmerkt. Modern Times is wat te mak en relaxt, vooral de zang. Pas door het laatste nummer van de plaat, Ain’t Talkin’, wordt ik als vanouds bedwelmd. De speelse, makkelijke warmte die rest van de plaat als een verstikkende deken bedekt wordt hier eindelijk afgeworpen. Niet dat die deken altijd verstikt overigens; op zich werkt deze prima bij de vrolijke rockers en rustige ballads op het album. De verstikking neemt wel toe naarmate de plaat langer opstaat: Rollin’ & Tumblin’ voelt aan als een mindere kopie van leuke opener Thunder On The Mountain, en When The Deal Goes Down en Beyond The Horizon komen op mij over als matige herhalingen van het wél mooie Spirit On The Water, waarbij de aangename warmte van de eerste twee nummers van het album telkens omslaan in slaapverwekkende hitte. De deken werkt elders ook verstikkend: de nodige passie ontbreekt in de uitvoering van de uitstekend geschreven The Levee’s Gonna Break, en in het vervelende Someday Baby, een slechte versie van de bluesklassieker Worried Life Blues, die tientallen malen eerder beter is gezongen en gespeeld. Gelukkig weet Dylan met Nettie Moore en Workingman’s Blues 2 wél te overtuigen als man die berust in zijn lot, en daardoor zit Modern Times toch nog voor de helft vol met goede liedjes.

[Dr. Strangelove]

Fantastisch overzicht van een fantastische artiest.

Dank je wel voor deze vrijwel uitputtende bespreking, Herr Kurz !

[Colonel_Kurz]

20:

New Morning (1970)
Hoogtepunten: If Not For You, Day of the Locusts, New Morning, The Man In Me.

Een jaar na het desastreuze Self Portrait spoelde Dylan de herinnering daaraan meteen weg met het fijne, lichte New Morning. De bijna allemaal vrolijke folkliedjes over de geneugten van de liefde en en passant de pracht van de natuur (die regelmatig als metafoor wordt gebruikt) glijden heerlijk voorbij. De rustige, jazzy benadering draagt hier flink aan bij. Het meest jazzy nummer is echter een teleurstelling. Dat komt vooral doordat op If Dogs Run Free Zimmerman praat i.p.v. zingt, want instrumentaal is het verder best een aardig lied. Goed voor de nachtrust, datl wel. Geef mij dan maar de energie van If Not For You of New Morning, of het prachtige Day of the Locusts. Met New Morning introduceer ik ook iets nieuws in deze lijst: naast hoogtepunten per album presenteer ik ook absolute hoogtepunten van Dylans carrière; mijn persoonlijke favorieten, die in de hoogtepuntenlijst per album rood gemarkeerd zullen worden. New Morning bevat er één: The Man In Me. Dit fantastische nummer lied leerde ik kennen via de film The Big Lebowski, en is me altijd bijgebleven. Ik kan me nu niet direct een nummer bedenken waar zo’n sterke plezier in het leven in naar voren komt, dat zo’n ultieme gelukzaligheid uitstraalt in elke noot. Dat wil overigens niet zeggen dat het een volledig vrolijke tekst bevat.

De complimenten blijven overigens welkom.

[Remon]

Knap staaltje werk! Ik ken nog niet echt veel van de beste man, maar ik zal zeker jouw top 3 eens gaan beluisteren.

[Colonel_Kurz]

19:

Planet Waves (1973)
Hoogtepunten: On A Night Like This, Going, Going, Gone, Forever Young, Dirge, Wedding Song.

Voor een album dat snel in elkaar geflanst is om iets uit te kunnen brengen voordat Dylan voor het eerst in acht jaar op tournee ging, is Planet Waves een zeer goed album. Het enige album waarvoor hij bewust met The Band de studio indook behoort tekstueel gezien dan wel niet zijn beste werk, het luistert heel prettig weg. Door heerlijke nummers als On A Night Like This, Forever Young (beide versies) en Wedding Song heeft het album een reputatie van vrolijk niemendalletje gekregen, dat meer een The Band plaat is dan een echte Dylan, en dat alleen maar over de mooie kanten van het huwelijk en vaderschap gaat. Dat idee is niet geheel bezijden de waarheid, maar de negatieve bijsmaak die dat voor velen heeft proef ik niet zo. Daarnaast staan er enkele een stuk minder positieve/vrolijke nummer op zoals Going, Going, Gone en Dirge, die niet alleen mooi zijn maar ook het album van diversiteit en enige diversiteit voorzien.