"Play it fucking loud" - top 25 Bob Dylan albums

[Colonel_Kurz]

18:

Infidels (1983)
Hoogtepunten: Sweetheart Like You, Licence To Kill, Union Sundown, I And I, Don’t Fall Apart On Me Tonight.

De jaren ’80 zijn zonder twijfel Dylans minste periode. Toch heeft hij in dat decennium twee prima albums gemaakt, en dit is er één van. Infidels is chronologisch gezien een beetje een eiland: het is zijn eerste seculiere plaat na zijn religieuze periode, en de laatste voor zijn creatieve dieptepunt dat culmineerde in writers block. Vooral zijn teksten zijn véél beter dan wat ervoor en erna kwam. Neem bijvoorbeeld Sweetheart Like You: geweldig beelden, poëtisch en multi-interpretabel. Maar ook directe en duidelijke maatschappijkritiek gaat Dylan goed af in Union Sundown, en hij kan ook nog steeds mooie liefdesliedjes schrijven als I and I en Don’t Fall Apart On Me Tonight. Waarom het wel tijdens de sessies voor dit album opgenomen Blind Willie McTell ontbreekt is ondertussen een raadsel. Het had zo het beste nummer van de plaat kunnen zijn…

[renzo]

Huh mis ik iets of staat nummer 18 er niet tussen?

Wel leuk topic trouwens, had ik nog niet gezegd

[Colonel_Kurz]

Mijn fout.

[Colonel_Kurz]

17:

Together Through Life (2009)
Hoogtepunten: Beyond Here Lies Nothing, Life Is Hard, Forgetful Heart, I Feel A Change Coming On, It’s All Good.

Zijn alweer 32ste studioalbum beviel mij vorig jaar verrassend goed. De soms zeer vrolijke rockdeuntjes en repetitieve maar nooit vervelende bluesliedjes luisteren erg makkelijk weg, maar blijven ook hangen. Dat doen ze niet allemaal, maar met tien nummers en een lengte van drie kwartier is dat niet erg. De plaat wordt gekenmerkt door een losse, informele sfeer. Je kan horen dat het album niet uitermate doordacht is, maar in een korte tijd is opgenomen (Dylan verraste de platenmaatschappij met het album). Dat leverde een leuk stel nummers op, die ondanks de soms stevige teksten vrij licht blijven en vrijwel allemaal over liefde en de noodzaak daarvan gaan. Soms, zoals bij It’s All Good, is Dylan zelfs behoorlijk grappig, op sarcastische wijze. Bovenal heeft de plaat een lekker geluid, eentje die lekkerder in het oor ligt dan die van Dylans vorige. Een prettig album, dat klinkt alsof Dylan pret had bij het maken ervan.

[Colonel_Kurz]

16:

Another Side of Bob Dylan (1964)
Hoogtepunten: All I Really Want To Do, Chimes Of Freedom, To Ramona, My Back Pages, I Don’t Believe You, It Ain’t Me Babe.

Het vierde en laatste album van Dylans eerste akoestische folk periode, en naar mijn mening beduidend het minste. Na 2 platen vol ijzersterke protestnummers keert Dylan opeens in zichzelf en zingt vooral over zijn eigen gevoelens en belevenissen. Op zich geen slecht idee, maar muzikaal koos Dylan opeens voor een veel spaarzamere, minder melodieuze aanpak die mij toch minder pakt. Ook zijn zang is wat minder spannend dan op zijn vorige album bij een aantal liederen. Dat geldt niet voor alle nummers. Sterker nog, It Ain’t Me Babe is een prachtig, melancholiek lied waarin Dylan alles perfect doet. My Back Pages is ook ijzersterk, waarin Dylan afrekent met zijn protestverleden en definitief een andere weg inslaat die zou leiden tot zijn geroemde elektrische periode. Ah, but I was so much older then/I'm younger than that now. Maar met de sublieme tekst Chimes of Freedom had Dylan in de uitvoering wel een iets spannender nummer kunnen maken, me dunkt. Zoals Bruce Springsteen later deed. Maar goed, dat is live, dus die vergelijking is wellicht niet helemaal eerlijk.

[renzo]

Ben toch verbaasd dat zijn laatste 2 albums (die collectie kerstcovers even buiten beschouwing gelaten) zo 'laag' staan, aangezien ik dit toch beide erg sterke albums vind. Then again, vooral zijn werk uit de jaren '70 en '80 ben ik niet zo meester dus ik kan er ook niet helemaal over oordelen.
Maar alleen al voor Ain't Talking en Working man's blues zou ik Modern Times hoger zetten. Die stem en de muziek en teksten is genieten! Geweldige comeback en gevolgd door een ook erg sterk album...
Maargoed ben wel erg beniewd naar de rest!

[Colonel_Kurz]

Maar zoals blijkt uit het feit dat ik de 2 albums daarvoor (uit '97 en '01) nog niet genoemd hebt, beschouw ik Modern Times niet echt als een comeback.

[renzo]

Maar zoals blijkt uit het feit dat ik de 2 albums daarvoor (uit '97 en '01) nog niet genoemd hebt, beschouw ik Modern Times niet echt als een comeback.

Nee das waar, comeback is ook niet echt het juiste woord, maar voor mij zijn die 2 daarvoor toch minder dan deze twee
ach ben beniewd naar de rest

[Colonel_Kurz]

15:

Bob Dylan (1962)
Hoogtepunten: In My Time of Dyin'; Fixin' To Die; Highway 51; Gospel Plow; Baby Let Me Follow You Down; House of the Risin' Sun; Song To Woody; See That My Grave Is Kept Clean

Op 20-jarige leeftijd nam Dylan in twee dagen met producent John Hammond zijn debuutalbum op, bestaande uit 11 covers en traditionals en 2 eigen composities. Talkin’ New York is een goed nummer, maar de grootsheid van Dylans talent als schrijver schijnt er nog niet echt in door. Song To Woody is daarentegen al wel geweldig, waarin Dylan vaardig het persoonlijke met het wereldlijke mengt. Ook het gitaarwerk is beter dan bij Talkin’ New York, maar valt dan weer in het niet bij het spel op een aantal bluescovers, waar zowel instrumentaal en vocaal meer kracht zit als in Dylans 2de en 4de album bij elkaar. Neem bijvoorbeeld In My Type of Dyin’, Fixin’ to Die, House of the Rising Sun, See That My Grave Is Clean, bij allen spat de emotie er met een flinke intensiteit vanaf. En hij mag het arrangement voor House dan van Dave van Ronk gejat hebben, Dylans versie is de definitieve, dat zal geen Animal ontkennen. Geen van de vele andere artiesten die het nummer zongen brachten de reddeloosheid, de eenzaamheid, de verlorenheid en de verzuchting zo goed over als Dylan dat deed eind november 1961.

[Colonel_Kurz]

14:

Nashville Skyline (1969)
Hoogtepunten: Girl From The North Country, I Threw It All Away, Lay Lady Lay, Tell Me That It Isn't True, Tonight I'll Be Staying Here With You.

Sommigen beweren dat Bob Dylan op dit album de countryrock uitvond, maar dat lijkt me sterk. Country en R&R werden al veel eerder dan 1969 met elkaar vermengd. Denk aan The Byrds, maar ook aan de Sun-periode van Johnny Cash midden jaren ’50 of Move It On Over van Hank Williams uit 1947. Tekstueel gezien is Nashville Skyline na Dylans creatief misschien wel sterkste periode van zijn carrière een flinke terugval. Poëtisch stelt het allemaal weinig voor, zeker in vergelijking met wat daarvoor kwam. Hindert dat? Neen! De simpele teksten zijn fijn in hun eenvoud en passen bij de mooie melodieën, die zo nu en dan bijgestaan worden door korte instrumentale solo’s. De uitstekende sessiemuzikanten waar Dylan ook Blonde On Blonde mee opnam zijn daarbij erg belangrijk. De tien nummers hebben allemaal wel hun charmes, maar een aantal steker er bovenuit. Dylan zong Girl From The North Country al eerder, maar nooit zo mooi als hier met Johnnny Cash. Muzikaal gezien is Tell Me That It Isn’t True een absoluut hoogtepunt. Verder zijn Tonight I’ll Be Staying Here With You en Lay Lady Lay allebei heerlijke liefdesliedjes, en van het droevige I Threw It All Away geniet ik ook elke keer weer. Want van Nashville Skyline kan gezegd worden dat het niet bepaald diepgaand of poëtisch is zoals men tegen die tijd van Bob Dylan gewend was, maar wel dat de plaat nooit gaat vervelen na héél veel luisterbeurten.

[Colonel_Kurz]

13:

Oh Mercy (1989)
Hoogtepunten: Everything Is Broken, Ring Them Bells, Man In The Long Black Coat, Most Of The Time, What Good Am I?, What Was It You Wanted.

Na de malaise van de vijf jaar voor 1989 voelde Dylan zich eindelijk weer geïnspireerd. Op aanraden van Bono schakelde hij producent Daniel Lanois in om hem een nieuw geluid te geven en het resultaat was niet alleen zijn beste plaat sinds Desire, maar vooral ook eentje die het moet hebben van de prachtige sfeer. Die grotendeels aan de productie van Lanois te danken is, maar ook aan de berustende houding Dylan zichzelf aanmeet. Hoewel hij in Political World en Everything is Broken flink tekeer gaat tegen de moderne maatschappij en tijd, valt op hoe vaak op dit album hij zich neerlegt bij wat er verloren is gegaan. En dan is er nog het fantastische Man In The Long Black Coat, ook een nummer waarin Dylan berust in het verliezen van een vrouw aan de man uit de titel, maar dan gelardeerd met apocalyptische sfeerbeelden. Enige echte minpunt is dat hij het geweldige Dignity niet op het album zette.

[Axeqlusive]

Fijne stukjes weer Kurz. Ik zal binnenkort even mijn vader zijn platenkast leegtrekken, vooral ter hoogte van de D van Dylan. Erg handig om bij elk album een soort kleine handleiding te hebben, weliswaar persoonlijk, maar toch.

ps
de Robert Zimmerman link gezien in mijn Frank Boeijen stukje?

[Colonel_Kurz]

12:

Love and Theft (2001)
Hoogtepunten: Lonesome Day Blues, Mississippi, Summer Days, High Water (For Charley Patton), Po' Boy.

Dylan ging met zijn vorige plaat (Time Out Of Mind) al weer meer de kant van de blues op, maar zijn eerste album in het nieuwe millennium komt van al zijn werk misschien nog wel het dichts bij een moderne versie van de Delta Blues waar hij zijn inspiratie hiervoor duidelijk uit haalde. High Water (For Charley Patton) is een overduidelijke ode aan jaren dertig blueszanger Charley Patton en een van zijn bekendste deuntjes, High Water Everywhere. Dylan geeft echter zijn geheel eigen folky twist aan de muziek, waardoor het muzikaal toch heel anders klinkt en toch iets vrolijkers heeft dan het spookachtige werk van Patton. Sowieso is dit ondanks de ode aan de oude blues een vrij luchtige plaat. Het geeft iets heel dubbelzinnigs aan een nummer als Mississippi, met zijn zwaarmoedige tekst die in mijn ogen bijna haaks staat op de muzikale begeleiding. Lonesome Day Blues lijkt eerder zijn wortels te hebben in Memphis of Chicago (minus de blazers) dan de Delta, maar het klinkt er niet minder lekker door. Po’ Boy is wel écht melancholisch, en valt mij juist daardoor altijd zo positief op als ik naar Love and Theft luister. Dylan bewijst met dit album dat hij aan het begin van zijn vijfde decennium als muzikant nog altijd geweldige muziek en teksten maakt.

[Colonel_Kurz]

11:

The Freewheelin' Bob Dylan (1963)
Hoogtepunten: Blowin' In The Wind, Girl From The North Country, Masters Of War, A Hard Rain's A-Gonna Fall, Don't Think Twice, It's Allright, I Shall Be Free.

Op zijn 21ste heeft Dylan één album met daarop grotendeels covers op zijn naam staan. Dan barst zijn talent los in de vorm van The Freewheelin', zijn eerste plaat met bijna alleen maar eigen liedjes. Hij begint met een van zijn beroemdste nummers, Blowin' In The Wind, en de eerste kant tot en met meesterwerk A Hard Rain's A Gonna Fall is van begin tot eind ijzersterk. De tweede kant is minder bijzonder, maar nog steeds mooi, vooral aan het begin met Don't Think Twice, It's Allright en aan het eind met het grappige I Shall Be Free. Daartussenin zitten wat liederen die mij niet zoveel doen – redelijke protestsongs die toch in het niet vallen bij Blowin', het messcherpe Masters of War en Hard Rain. Dylans versie van Corrina, Corrina is een best aardige cover, maar er zijn veel betere versies van opgenomen (probeer bijvoorbeeld eens die van Muddy Waters) en zelf maakt hij met Girl From The North Country en Don't Think Twice veel indrukwekkendere liefdesliedjes. Vaak valt een tweede album van een artiest tegen, maar deze streeft zijn voorganger op alle fronten voorbij.

[Colonel_Kurz]

10:

The Times They Are A-Changin' (1964)
Hoogtepunten: The Times They Are A-Changin’, With God On Our Side, Only A Pawn In Their Game, When The Ship Comes In, The Lonesome Death of Hattie Carroll.

Volgens velen was dit een stap terug na The Freewheelin’ Bob Dylan, maar daar ben ik het duidelijk niet mee eens. De focus ligt bijna geheel op protestnummers, en voor sommigen is dat teveel. Naar mijn smaak is het een fantastische verzameling van een aantal van de sterkste protestliederen die ik ken en brengt Dylan elk lied ten gehore met gerichte passie in zowel zang als spel. De claim dat Dylan dit album maakte onder druk van vrienden en de platenmaatschappij lijkt mij dan ook ongegrond. Naast de protesten zingt hij ook nog een paar mooie liefdesliedjes, maar de politiek geladen nummers overheersen wel. Naast het tijdloze The Times They Are A-Changin’ pakt Dylan in With God On Our Side de hypocrisie van het vermengen van politiek en religie aan, legt hij het systeem dat racisme in de hand werkt bloot in Only A Pawn In Their Game, vertelt hij een onthutsend verhaal over een racistische gewelddaad (zonder dat expliciet te noemen) in The Lonesome Death of Hattie Carroll en is When The Ship Comes In niet alleen een vervolg op de titelsong van het album maar ook een voorloper op het venijn van Like A Rolling Stone en Positively 4th Street.