Het lijkt aan het einde alsof de film een cirkelvertelling is. Het lijkt alsof na het begin, de film een grote flashback is en uiteindelijk weer daar terechtkomt. Echter: er klopt iets niet. In de eerste scène ontsnapt de kat van de Gorfeins wanneer Llewyn de deur uitgaat. Dit is niet zomaar iets, want de kat is een catalysator voor meerdere gebeurtenissen in het verloop van het verhaal.
Wanneer de film uiteindelijk schijnt te suggereren dat we weer terug zijn bij de begin scène, en alles zich opnieuw lijkt af te spelen, ontsnapt de kat niet. Maar verder gebeuren dezelfde dingen, die overigens wel (al dan niet expres) anders gemonteerd zijn dan in het begin. Door de montage lijkt alles toch net iets anders. En de laatste zin die Llewyn uitspreekt is Au Revoir (is niet vaarwel, of doei. Maar tot weerziens!). Dus het lijkt er toch een beetje op of hij in een oneindige loop vastzit. Dit lijkt ook te worden bevestigd tijdens het gesprek met John Goodman (Kan even niet op de naam van zijn personage komen), wanneer hij praat over zwarte magie etc.
Nog een leuk feitje: de kat heet Ulysses. Dit kan een verwijzing zijn naar het gelijknamige boek van James Joyce. Hij zorgde in zijn boek voor zo'n complexe structuur dat er talloze taalkundigen en literaire wetenschappers bezig zijn geweest om schema's te bedenken om de verhaalstructuur bloot te leggen. En, wetende hoe vakkundig de Coens' zijn, hebben ze dit natuurlijk met opzet gedaan. Ze doen precies hetzelfde als Joyce, het verhaal in een bepaalde structuur gooien die tot verschillende interpretaties kan leiden.
Dus, wat denken jullie: Zit Llewyn Davis vast in een eeuwige loop. Letterlijk? Of misschien symbolisch (nooit geen geld, altijd bij andere mensen op de bank slapen etc. etc. als een bepaalde sleur, een vicieuze cirkel die niet ophoudt. Of denk je wel dat het een gewone cirkelvertelling is? Dat de film verder een flashback is.
Ik hoor graag jullie gedachten hierover!
