Dissociatieve Identiteits StoornisColonel_Kurz schreef:Waar staat DIS voor? (en daarna gaan we weer ontopic)
Ook nog een mooie site erover:
http://www.geestelijke-gezondheid.nl/dis-jasmijn.htm
En:
http://www.geestelijke-gezondheid.nl/dis-mps.htm
Lumière's Filmrecensies
Re: Lumières Filmrecensiehoekje
Pagina 3
01. ********** Requiem for a Dream (Darren Aronofsky)
02. ********** Jian Gui (de Pang broers)
03. ********** The Passion of the Christ (Mel Gibson)
04. ********** Zeburaaman (Miike Takashi)
05. ********** O Primeiro Dia (Walter Salles)
Pagina 4
06. ********** Natural Born Killers (Oliver Stone)
07. ********** One Flew Over the Cuckoo's Nest (Milos Forman)
08. ********** Lost in Translation (Sofia Coppola)
09. ********** Eternal Sunshine of the Spotless Mind (Michel Gondry)
Pagina 5
10. ********** Irréversible (Gaspar Noé)
11. ********** Schichinin No Samurai (Akira Kurosawa)
Pagina 6
12. ********** Ying Xiong (Zhang Yimou)
13. ********** Big Fish (Tim Burton)
14. ********** Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (F.W. Murnau)
15. ********** Reservoir Dogs (Quentin Tarantino)
Pagina 7
16. ********** Brazil (Terry Gilliam)
Pagina 8
17. ********** Rain Man (Barry Levinson)
18. ********** Fahrenheit 9/11 (Michael Moore)
19. ********** Fabuleux destin d'Amélie Poulain, Le (Jean-Pierre Jeunet)
20. ********** Donnie Darko (Richard Kelly)
21. ********** Amantes del Círculo Polar, Los (Julio Medem)
22. ********** Untergang, Der (Oliver Hirschbiegel)
Pagina 9
23. ********** Oldboy (Chan-wook Park)
24. ********** Mulholland Dr. (David Lynch)
25. ********** the Lord of the Rings: the Fellowship of the Ring (S.E.E.) (Peter Jackson)
26. ********** The Lord of the Rings: The Two Towers (S.E.E.) (Peter Jackson)
Pagina 10
28. ********** Bom yeoreum gaeul gyeoul geurigo bom (Ki-duk Kim)
29. ********** Un long dimanche de fiançailles (Jean-Pierre Jeunet)
30. ********** Garden State (Zach Braff)
31. ********** Unbreakable (M. Night Shyamalan)
__________
Rating:
1 - 10
01. ********** Requiem for a Dream (Darren Aronofsky)
02. ********** Jian Gui (de Pang broers)
03. ********** The Passion of the Christ (Mel Gibson)
04. ********** Zeburaaman (Miike Takashi)
05. ********** O Primeiro Dia (Walter Salles)
Pagina 4
06. ********** Natural Born Killers (Oliver Stone)
07. ********** One Flew Over the Cuckoo's Nest (Milos Forman)
08. ********** Lost in Translation (Sofia Coppola)
09. ********** Eternal Sunshine of the Spotless Mind (Michel Gondry)
Pagina 5
10. ********** Irréversible (Gaspar Noé)
11. ********** Schichinin No Samurai (Akira Kurosawa)
Pagina 6
12. ********** Ying Xiong (Zhang Yimou)
13. ********** Big Fish (Tim Burton)
14. ********** Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (F.W. Murnau)
15. ********** Reservoir Dogs (Quentin Tarantino)
Pagina 7
16. ********** Brazil (Terry Gilliam)
Pagina 8
17. ********** Rain Man (Barry Levinson)
18. ********** Fahrenheit 9/11 (Michael Moore)
19. ********** Fabuleux destin d'Amélie Poulain, Le (Jean-Pierre Jeunet)
20. ********** Donnie Darko (Richard Kelly)
21. ********** Amantes del Círculo Polar, Los (Julio Medem)
22. ********** Untergang, Der (Oliver Hirschbiegel)
Pagina 9
23. ********** Oldboy (Chan-wook Park)
24. ********** Mulholland Dr. (David Lynch)
25. ********** the Lord of the Rings: the Fellowship of the Ring (S.E.E.) (Peter Jackson)
26. ********** The Lord of the Rings: The Two Towers (S.E.E.) (Peter Jackson)
Pagina 10
28. ********** Bom yeoreum gaeul gyeoul geurigo bom (Ki-duk Kim)
29. ********** Un long dimanche de fiançailles (Jean-Pierre Jeunet)
30. ********** Garden State (Zach Braff)
31. ********** Unbreakable (M. Night Shyamalan)
__________
Rating:
1 - 10
Laatst gewijzigd door Lumière op 19 mar 2005 11:34, 10 keer totaal gewijzigd.
Bom yeoreum gaeul gyeoul geurigo bom (2003) a.k.a Spring, summer, fall, winter… and spring
Regie: Ki-duk Kim
Cast: o.a. Yeong-su Oh; Ki-duk Kim
Genre: Drama
Speelduur: 103 minuten
Land: Zuid-Korea
Taal: Koreaans
Kleur: Kleur
IMDb: 8.2/10 (1,932 votes)
Spring, summer, fall, winter… and spring. Lente, zomer, herft, winter… en lente. De vier seizoenen van een jaar. De vier seizoenen van een leven, in het geval van deze film.
De film is zeer bijzonder, nooit eerder zag ik er een als deze. De film is mooier dan ik eerder had gezien, met zijn prachtige beelden en muziek. Wij zien een monnik opgroeien, wij zien hem simpele lessen leren, wij zien hem van een jongen tot een man worden. Zonder veel gepraat, zonder actie, zonder spanning, maar wel met schoonheid neemt de film ons mee in trance.
De film is verdeeld in vijf hoofdstukken. Ieder stelt zijn eigen deel van het leven voor. Lente is als de groei, zomer als de bloei, en herfst en winter als de dood; waarin plaatsgemaakt wordt voor het nieuwe leven. Een prachtige weergave van het leven.
In lente zien wij een oudere monnik zijn jonge leerling onderwijzen. In zomer wordt de jonge leerling verliefd op een jonge vrouw, die van haar ziekte moet genezen in de tempel. In herfst krijgen allen direct of indirect te maken met de dood. In winter wordt er plaatsgemaakt voor nieuw leven. In de lente, de nieuwe lente, is er nieuw leven. De jonge monnik is nu volwassen en het verhaal begint opnieuw.
De kringloop van het leven.
De film verloopt traag, zonder veel dialoog, en zonder enige spanning. Maar toch is Spring, summer, fall, winter… and Spring boeiend, het is zelfs jammer dat de film afgelopen is. De trance wordt als het ware verbroken door de aftiteling. Doordat de film weinig inhoud heeft, en daarmee zware kost zou zijn, moet het acteerwerk dus sterk genoeg zijn om de film te dragen. En dat is het. In de vrolijkere spring en summer, en de droevige fall en winter, worden alle personages perfect neergezet.
Een ander aspect waardoor de film als een meditatie overkomt, is de rustige muziek. De klanken van deze muziek zorgen dat je helemaal verdiept kijkt naar de film. Bijna gedurende de hele film is er wel enige muziek te horen.
En door de schoonheid van de beelden wil je niet een keer met je ogen knipperen. Er is een plek gecreëerd waar het leven goed is, midden in de slechte wereld. Een groene vallei, met een rustig meer. In het meer zien we een drijvende tempel, waar een heilige monnik huist, een zeer wijze man; streng, maar eervol naar het leven van de mens.
Deze film maakt je ontspannen, even ben je van de wereld, en verdiept in de schoonheid van het leven.
Er is een deel in de film, een jaargetijde, dat even de rust van de film verstoort, maar wel op een positieve manier. Fall, de herfst. De dood verschijnt hier en de eeuwige onschuld is verdwenen. In dit seizoen gebeurt het meest, het is de ommekeer in het leven. Waar het leven van de een eindigt, waar het leven van een ander verandert, waar het leven van een ander begint. Het leven houdt nooit op. Een kringloop is duidelijk merkbaar in de film.
Uiteindelijk is Spring, summer, fall, winter… and spring misschien wel de mooiste film die ik ooit heb gezien. Dit is misschien geen film te noemen, dit is een fantastisch kunstwerk. Maar of het de beste film is die ik ooit heb gezien, is moeilijk te zeggen. Een film als deze zag ik nooit eerder, films zijn waarschijnlijk niet bedoeld als meditatie, maar deze lijkt het wel te zijn. Een prachtige film.
******
Regie: Ki-duk Kim
Cast: o.a. Yeong-su Oh; Ki-duk Kim
Genre: Drama
Speelduur: 103 minuten
Land: Zuid-Korea
Taal: Koreaans
Kleur: Kleur
IMDb: 8.2/10 (1,932 votes)
Spring, summer, fall, winter… and spring. Lente, zomer, herft, winter… en lente. De vier seizoenen van een jaar. De vier seizoenen van een leven, in het geval van deze film.
De film is zeer bijzonder, nooit eerder zag ik er een als deze. De film is mooier dan ik eerder had gezien, met zijn prachtige beelden en muziek. Wij zien een monnik opgroeien, wij zien hem simpele lessen leren, wij zien hem van een jongen tot een man worden. Zonder veel gepraat, zonder actie, zonder spanning, maar wel met schoonheid neemt de film ons mee in trance.
De film is verdeeld in vijf hoofdstukken. Ieder stelt zijn eigen deel van het leven voor. Lente is als de groei, zomer als de bloei, en herfst en winter als de dood; waarin plaatsgemaakt wordt voor het nieuwe leven. Een prachtige weergave van het leven.
In lente zien wij een oudere monnik zijn jonge leerling onderwijzen. In zomer wordt de jonge leerling verliefd op een jonge vrouw, die van haar ziekte moet genezen in de tempel. In herfst krijgen allen direct of indirect te maken met de dood. In winter wordt er plaatsgemaakt voor nieuw leven. In de lente, de nieuwe lente, is er nieuw leven. De jonge monnik is nu volwassen en het verhaal begint opnieuw.
De kringloop van het leven.
De film verloopt traag, zonder veel dialoog, en zonder enige spanning. Maar toch is Spring, summer, fall, winter… and Spring boeiend, het is zelfs jammer dat de film afgelopen is. De trance wordt als het ware verbroken door de aftiteling. Doordat de film weinig inhoud heeft, en daarmee zware kost zou zijn, moet het acteerwerk dus sterk genoeg zijn om de film te dragen. En dat is het. In de vrolijkere spring en summer, en de droevige fall en winter, worden alle personages perfect neergezet.
Een ander aspect waardoor de film als een meditatie overkomt, is de rustige muziek. De klanken van deze muziek zorgen dat je helemaal verdiept kijkt naar de film. Bijna gedurende de hele film is er wel enige muziek te horen.
En door de schoonheid van de beelden wil je niet een keer met je ogen knipperen. Er is een plek gecreëerd waar het leven goed is, midden in de slechte wereld. Een groene vallei, met een rustig meer. In het meer zien we een drijvende tempel, waar een heilige monnik huist, een zeer wijze man; streng, maar eervol naar het leven van de mens.
Deze film maakt je ontspannen, even ben je van de wereld, en verdiept in de schoonheid van het leven.
Er is een deel in de film, een jaargetijde, dat even de rust van de film verstoort, maar wel op een positieve manier. Fall, de herfst. De dood verschijnt hier en de eeuwige onschuld is verdwenen. In dit seizoen gebeurt het meest, het is de ommekeer in het leven. Waar het leven van de een eindigt, waar het leven van een ander verandert, waar het leven van een ander begint. Het leven houdt nooit op. Een kringloop is duidelijk merkbaar in de film.
Uiteindelijk is Spring, summer, fall, winter… and spring misschien wel de mooiste film die ik ooit heb gezien. Dit is misschien geen film te noemen, dit is een fantastisch kunstwerk. Maar of het de beste film is die ik ooit heb gezien, is moeilijk te zeggen. Een film als deze zag ik nooit eerder, films zijn waarschijnlijk niet bedoeld als meditatie, maar deze lijkt het wel te zijn. Een prachtige film.
******
Un long dimanche de fiançailles (2004)
Regie: Jean-Pierre Jeunet
Cast: o.a. Audrey Tautou; Gaspard Ulliel
Genre: Drama, Oorlog
Speelduur: 134 minuten
Land: Frankrijk
Taal: Frans
Kleur: Kleur
IMDb: 7.7/10 (1,615 votes)
Un long dimanche de fiançailles is de eerste film van Jeunet na de geweldige, hartverwarmende film Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain. Actrice Audrey Tautou zette hier een van de leukste personages ooit neer, als Amélie Poulain. Un long dimanche de fiançailles leek daarom opnieuw een perfecte film te worden; de combinatie Jeunet en Tautou leek perfect.
Dit keer speelt Tautou een jonge vrouw, opnieuw met een wat eigenaardig karakter, wiens verloofde midden in de loopgravenoorlog zit. Alles wijst erop dat hij is gesneuveld, maar ze begint een zoektocht naar haar verloofde. Ze voelt, ondanks dat iedereen het tegendeel lijkt te kunnen bewijzen, dat haar verloofde nog leeft. Langzaam bouwt de film zich op naar het einde, we verwachten een einde waar alles goed komt.
Jeunet brengt ons een film met oorlog, drama en romantiek. Maar er lijkt iets fout te zijn gegaan.
De film begint veelbelovend, net als in Amélie horen wij een verteller, die ons kennis laat maken met de verschillende, ietwat vreemde, personages. Jammer genoeg is het aantal geïntroduceerde personages aan de hoge kant, en daardoor is het, zeker in de eerste helft, moeilijk om alles goed te volgen. Na de introductie van de personages zakt de film in, wat wij missen is de Jeunet-magie. Alle grappig bedoelde scènes, zijn net niet leuk genoeg. De meeste oorlogsbeelden zijn net niet rauw en hard genoeg. De personages zijn net niet vreemd of krankzinnig genoeg, wat wij willen zien zijn personages zoals in zijn vorige film. Alles is net niet goed. Maar ondanks alles ziet het er wel prachtig uit; dat er een hoog budget gebruikt kon worden, is goed te zien. Alle beelden zijn een lust om naar te kijken.
De tweede helft van de film is een opbouw naar het einde. De tweede helft is grappiger en boeiender dan de eerste. Het half uur voor de laatste vijf minuten is simpelweg goed. Jammergenoeg is het einde onbevredigend. Het is allemaal net niet mooi genoeg, wat Jeunet wil laten zien is niet wat ik zou willen zien. Wat ik wilde zien was een mierzoete eindscène waarin alles op zijn plaats valt, waar het verhaal weer verder zou kunnen gaan. Wat ik wilde zien is geluk. En geluk is nou net datgene dat mist in de film.
Maar de film is zeker niet slecht, Un long dimanche is gewoon goed, niets meer niet minder. De beelden zijn prachtig, de personages zijn leuk, het verhaal is leuk, alles is leuk. Maar toch is de film onbevredigend. Er had naar mijn idee zoveel meer in kunnen zitten, de film lijkt nergens vernieuwend te zijn, en dat was in zijn vorige film wel. Misschien dat daarom mijn verwachtingen wel veel te hoog lagen. Maar toch, Tautou plus Jeunet scheen perfectie. Maar misschien dat Tautou plus Jeunet plus een groot budget wel niet naar perfectie lijdt.
Als ik de film samen zou moeten vatten in zo weinig mogelijk woorden, dan zou ik zeggen dat het een goede film is, maar dat er zoveel meer in had kunnen zitten.
****
Regie: Jean-Pierre Jeunet
Cast: o.a. Audrey Tautou; Gaspard Ulliel
Genre: Drama, Oorlog
Speelduur: 134 minuten
Land: Frankrijk
Taal: Frans
Kleur: Kleur
IMDb: 7.7/10 (1,615 votes)
Un long dimanche de fiançailles is de eerste film van Jeunet na de geweldige, hartverwarmende film Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain. Actrice Audrey Tautou zette hier een van de leukste personages ooit neer, als Amélie Poulain. Un long dimanche de fiançailles leek daarom opnieuw een perfecte film te worden; de combinatie Jeunet en Tautou leek perfect.
Dit keer speelt Tautou een jonge vrouw, opnieuw met een wat eigenaardig karakter, wiens verloofde midden in de loopgravenoorlog zit. Alles wijst erop dat hij is gesneuveld, maar ze begint een zoektocht naar haar verloofde. Ze voelt, ondanks dat iedereen het tegendeel lijkt te kunnen bewijzen, dat haar verloofde nog leeft. Langzaam bouwt de film zich op naar het einde, we verwachten een einde waar alles goed komt.
Jeunet brengt ons een film met oorlog, drama en romantiek. Maar er lijkt iets fout te zijn gegaan.
De film begint veelbelovend, net als in Amélie horen wij een verteller, die ons kennis laat maken met de verschillende, ietwat vreemde, personages. Jammer genoeg is het aantal geïntroduceerde personages aan de hoge kant, en daardoor is het, zeker in de eerste helft, moeilijk om alles goed te volgen. Na de introductie van de personages zakt de film in, wat wij missen is de Jeunet-magie. Alle grappig bedoelde scènes, zijn net niet leuk genoeg. De meeste oorlogsbeelden zijn net niet rauw en hard genoeg. De personages zijn net niet vreemd of krankzinnig genoeg, wat wij willen zien zijn personages zoals in zijn vorige film. Alles is net niet goed. Maar ondanks alles ziet het er wel prachtig uit; dat er een hoog budget gebruikt kon worden, is goed te zien. Alle beelden zijn een lust om naar te kijken.
De tweede helft van de film is een opbouw naar het einde. De tweede helft is grappiger en boeiender dan de eerste. Het half uur voor de laatste vijf minuten is simpelweg goed. Jammergenoeg is het einde onbevredigend. Het is allemaal net niet mooi genoeg, wat Jeunet wil laten zien is niet wat ik zou willen zien. Wat ik wilde zien was een mierzoete eindscène waarin alles op zijn plaats valt, waar het verhaal weer verder zou kunnen gaan. Wat ik wilde zien is geluk. En geluk is nou net datgene dat mist in de film.
Maar de film is zeker niet slecht, Un long dimanche is gewoon goed, niets meer niet minder. De beelden zijn prachtig, de personages zijn leuk, het verhaal is leuk, alles is leuk. Maar toch is de film onbevredigend. Er had naar mijn idee zoveel meer in kunnen zitten, de film lijkt nergens vernieuwend te zijn, en dat was in zijn vorige film wel. Misschien dat daarom mijn verwachtingen wel veel te hoog lagen. Maar toch, Tautou plus Jeunet scheen perfectie. Maar misschien dat Tautou plus Jeunet plus een groot budget wel niet naar perfectie lijdt.
Als ik de film samen zou moeten vatten in zo weinig mogelijk woorden, dan zou ik zeggen dat het een goede film is, maar dat er zoveel meer in had kunnen zitten.
****
Garden State (2004)
Regie: Zach Braff
Cast: o.a. Zach Braff .... Andrew LargemanKenneth Graymez
Genre: Drama
Speelduur: 109 minuten
Land: VS
Taal: Engels
Kleur: Kleur
IMDb: 8.2/10 (17,634 votes)
Hoewel ik me er niet zoveel van voorstelde, ben ik na enkele zeer positieve reacties, deze film gaan bekijken. Garden State. Het verhaal van een jonge man die terugkeert naar zijn oude woonplaats, hier ontbloeit hij eindelijk weer. Het is een heerlijke feelgood vol drama en humor.
Andrew Largeman leeft, bedwelmd onder zijn medicijnen, totaal afgesloten van de buitenwereld. Hij is een tv-acteur, wonende in Los Angeles. Na het overlijden van zijn moeder keert hij terug naar zijn oude woonplaats. Hij ontmoet zijn dominerende vader weer en tevens zijn oude vrienden. Langzaam raakt hij uit de coma, veroorzaakt door zijn medicijnen. Hij gaat veel met zijn vrienden om, maar vermijdt enig contact met zijn vader.
Wanneer hij naar de dokter gaat, ontmoet hij Sam, zij brengt zijn leven weer op gang. Langzaam maar zeker staat hij open voor het leven.
Garden State is een warme film. Erg mooi gefilmd en begeleid onder een geweldige soundtrack worden we meegesleurd met Andrew Largeman. Bij het openingsnummer van Coldplay weet je al dat het geen gewone film gaat worden. Iets magisch lijkt zich te gaan vertonen. Met een uiteindelijk heerlijk zoete uitwerking op je. De herkenbare situaties zorgen dat de film je net wat meer meesleurd, grappig maar toch vertrouwd.
Ook het acteerwerk is goed. Braff als acteur en regisseur heeft mij aangenaam verrast, we kunnen nog veel van hem verwachten. Alles zit erg goed in elkaar en het verhaal is erg mooi. Het enige minpuntje wat ik zou kunnen opnoemen is dat hij hier en daar net niet zich vol lijkt te uiten, en dat de film rustig blijft op punten waar je toch wel meer had verwacht. Maar dat kleine smetje zien we niet eens.
Garden State is een hele goede film, met goed acteerwerk, goed camerawerk, een goed verhaal en een goede soundtrack. Wat wil je nog meer. Een bovengemiddeld filmpje en een geweldige feelgood.
******
Regie: Zach Braff
Cast: o.a. Zach Braff .... Andrew LargemanKenneth Graymez
Genre: Drama
Speelduur: 109 minuten
Land: VS
Taal: Engels
Kleur: Kleur
IMDb: 8.2/10 (17,634 votes)
Hoewel ik me er niet zoveel van voorstelde, ben ik na enkele zeer positieve reacties, deze film gaan bekijken. Garden State. Het verhaal van een jonge man die terugkeert naar zijn oude woonplaats, hier ontbloeit hij eindelijk weer. Het is een heerlijke feelgood vol drama en humor.
Andrew Largeman leeft, bedwelmd onder zijn medicijnen, totaal afgesloten van de buitenwereld. Hij is een tv-acteur, wonende in Los Angeles. Na het overlijden van zijn moeder keert hij terug naar zijn oude woonplaats. Hij ontmoet zijn dominerende vader weer en tevens zijn oude vrienden. Langzaam raakt hij uit de coma, veroorzaakt door zijn medicijnen. Hij gaat veel met zijn vrienden om, maar vermijdt enig contact met zijn vader.
Wanneer hij naar de dokter gaat, ontmoet hij Sam, zij brengt zijn leven weer op gang. Langzaam maar zeker staat hij open voor het leven.
Garden State is een warme film. Erg mooi gefilmd en begeleid onder een geweldige soundtrack worden we meegesleurd met Andrew Largeman. Bij het openingsnummer van Coldplay weet je al dat het geen gewone film gaat worden. Iets magisch lijkt zich te gaan vertonen. Met een uiteindelijk heerlijk zoete uitwerking op je. De herkenbare situaties zorgen dat de film je net wat meer meesleurd, grappig maar toch vertrouwd.
Ook het acteerwerk is goed. Braff als acteur en regisseur heeft mij aangenaam verrast, we kunnen nog veel van hem verwachten. Alles zit erg goed in elkaar en het verhaal is erg mooi. Het enige minpuntje wat ik zou kunnen opnoemen is dat hij hier en daar net niet zich vol lijkt te uiten, en dat de film rustig blijft op punten waar je toch wel meer had verwacht. Maar dat kleine smetje zien we niet eens.
Garden State is een hele goede film, met goed acteerwerk, goed camerawerk, een goed verhaal en een goede soundtrack. Wat wil je nog meer. Een bovengemiddeld filmpje en een geweldige feelgood.
******
Unbreakable (2000)
Regie: M. Night Shyamalan
Cast: o.a. Bruce Willis; Samuel L. Jackson
Genre: Drama, thriller
Speelduur: 106 minuten
Land: VS
Taal: Engels
Kleur: Kleur
IMDb: 7.1/10
M. Night Shyamalan regisseerde eerder the Sixth Sense, een geweldige film met een geweldige plottwist. Ook Unbreakable moet aan een plottwist geloven. En ook al Night’s volgende films, het zeer zwakke Signs en het luchtige The Village, moeten aan een plottwist geloven. Maar alle trucjes raken uitgewerkt, jammer genoeg, en Night zal een nieuw kunstje moeten leren om weer op het niveau te komen van The Sixth Sense of deze film.
David Dunn, beveiligingsbeambte in een stadion, zit in de trein naar Philedelphia. Wanneer een vrouw naast hem komt zitten, verbergt hij snel zijn trouwring, en begint een gesprek. De vrouw moet niets van hem hebben, en zoekt een ander plaatsje in de trein.
Plotseling neemt de snelheid van de trein toe, en een ontsporing is het gevolg. Iedereen blijkt overleden, alleen Dunn blijkt niet geschaad, geen schrammetje te bekennen.
Elijah Price is een man, een stripverzamelaar, met een erfelijke aandoening waardoor zijn botten breken als glas. Hij stelt David Dunn de vraag wanneer hij voor het laatst ziek is geweest. Hij ziet in David Dunn een superheld rechtstreeks uit een stripboek, wiens taak het is de misdaad te bestrijden. Hij is precies het tegenovergestelde van wat David Dunn is.
Het verhaal is de grootste kracht van Unbreakable. Terecht gekozen voor een trage opbouw, we krijgen een mooi beeld van de personages en hun situatie. Het verhaal bouwt op tot een verrassende ontknoping, en het verhaal blijkt geweldig in elkaar te steken. Night is een fantastische verteller en schrijver.
Het acteerwerk is goed. Bruce Willis als anti-held speelt erg sterk, maar Jackson als man van glas steelt toch wel de show. Ook de zoon van Dunn, gespeeld door Spencer Treat Clark, stoort niet, wat nog wel eens het geval is bij kinderacteurs. Overig acteerwerk is redelijk.
Een opvallend aspect van Unbreakable is, dat de film als een grote strip overkomt. Sterke kleurcontrasten, scènes die in kaders lijken te passen; eerst een gevoel van desoriëntatie, waarna in een volgende scène/kader duidelijk wordt wat er zich afspeelt, de grootsheid van de good-guy en de sluwheid van de bad-guy. De film heeft in veel opzichten wat weg van een stripverhaal.
Unbreakable is naar mijn mening een geweldige film, misschien een ietwat trage opbouw voor sommigen, maar ik denk dat de film daardoor alleen maar beter tot zijn recht komt. Een verhaal wat perfect in elkaar steekt, goede acteerprestaties, mooie referentie naar stripverhalen, en een leuke, perfect passende, ontknoping aan het einde.
**********
Regie: M. Night Shyamalan
Cast: o.a. Bruce Willis; Samuel L. Jackson
Genre: Drama, thriller
Speelduur: 106 minuten
Land: VS
Taal: Engels
Kleur: Kleur
IMDb: 7.1/10
M. Night Shyamalan regisseerde eerder the Sixth Sense, een geweldige film met een geweldige plottwist. Ook Unbreakable moet aan een plottwist geloven. En ook al Night’s volgende films, het zeer zwakke Signs en het luchtige The Village, moeten aan een plottwist geloven. Maar alle trucjes raken uitgewerkt, jammer genoeg, en Night zal een nieuw kunstje moeten leren om weer op het niveau te komen van The Sixth Sense of deze film.
David Dunn, beveiligingsbeambte in een stadion, zit in de trein naar Philedelphia. Wanneer een vrouw naast hem komt zitten, verbergt hij snel zijn trouwring, en begint een gesprek. De vrouw moet niets van hem hebben, en zoekt een ander plaatsje in de trein.
Plotseling neemt de snelheid van de trein toe, en een ontsporing is het gevolg. Iedereen blijkt overleden, alleen Dunn blijkt niet geschaad, geen schrammetje te bekennen.
Elijah Price is een man, een stripverzamelaar, met een erfelijke aandoening waardoor zijn botten breken als glas. Hij stelt David Dunn de vraag wanneer hij voor het laatst ziek is geweest. Hij ziet in David Dunn een superheld rechtstreeks uit een stripboek, wiens taak het is de misdaad te bestrijden. Hij is precies het tegenovergestelde van wat David Dunn is.
Het verhaal is de grootste kracht van Unbreakable. Terecht gekozen voor een trage opbouw, we krijgen een mooi beeld van de personages en hun situatie. Het verhaal bouwt op tot een verrassende ontknoping, en het verhaal blijkt geweldig in elkaar te steken. Night is een fantastische verteller en schrijver.
Het acteerwerk is goed. Bruce Willis als anti-held speelt erg sterk, maar Jackson als man van glas steelt toch wel de show. Ook de zoon van Dunn, gespeeld door Spencer Treat Clark, stoort niet, wat nog wel eens het geval is bij kinderacteurs. Overig acteerwerk is redelijk.
Een opvallend aspect van Unbreakable is, dat de film als een grote strip overkomt. Sterke kleurcontrasten, scènes die in kaders lijken te passen; eerst een gevoel van desoriëntatie, waarna in een volgende scène/kader duidelijk wordt wat er zich afspeelt, de grootsheid van de good-guy en de sluwheid van de bad-guy. De film heeft in veel opzichten wat weg van een stripverhaal.
Unbreakable is naar mijn mening een geweldige film, misschien een ietwat trage opbouw voor sommigen, maar ik denk dat de film daardoor alleen maar beter tot zijn recht komt. Een verhaal wat perfect in elkaar steekt, goede acteerprestaties, mooie referentie naar stripverhalen, en een leuke, perfect passende, ontknoping aan het einde.
**********
ik ben het mee eens dat het uitstekende film is. maar niet dat het als een grote strip overkomt. integendeel. De film gebruikt de thema's van superhelden comics maar giet dat in geloofwaardig realistische speelfilm en ondermeer door het vrij traag verloop van de film. dat is ook de sterke kant van Night Shyamalan. Hij neemt bekende genre's en ontdoet het van de gebruikelijke cliche's die meestal met dat genre gepaard gaan. verder een goede review. 
Als ik bijvoorbeeld kijk naar "een" Spiderman of "een" X-Men, dan heb ik niet het gevoel dat ik naar eens stripverhaal kijk. Dan heb ik het gevoel dat ik naar een melodramatisch-herzenloos-actie-spektakel kijk... ik mis het kleurcontrast en de scenes als kaders, dat viel me in Unbreakable gewoon erg op, en dat is gewoon tof!
Bij de weg; ik heb ook het gevoel dat Sin City wel eens een perfecte comic-verfilming kan worden.
Bij de weg; ik heb ook het gevoel dat Sin City wel eens een perfecte comic-verfilming kan worden.