Bericht
door Lumière » 03 jan 2005 01:26
Bom yeoreum gaeul gyeoul geurigo bom (2003) a.k.a Spring, summer, fall, winter… and spring
Regie: Ki-duk Kim
Cast: o.a. Yeong-su Oh; Ki-duk Kim
Genre: Drama
Speelduur: 103 minuten
Land: Zuid-Korea
Taal: Koreaans
Kleur: Kleur
IMDb: 8.2/10 (1,932 votes)
Spring, summer, fall, winter… and spring. Lente, zomer, herft, winter… en lente. De vier seizoenen van een jaar. De vier seizoenen van een leven, in het geval van deze film.
De film is zeer bijzonder, nooit eerder zag ik er een als deze. De film is mooier dan ik eerder had gezien, met zijn prachtige beelden en muziek. Wij zien een monnik opgroeien, wij zien hem simpele lessen leren, wij zien hem van een jongen tot een man worden. Zonder veel gepraat, zonder actie, zonder spanning, maar wel met schoonheid neemt de film ons mee in trance.
De film is verdeeld in vijf hoofdstukken. Ieder stelt zijn eigen deel van het leven voor. Lente is als de groei, zomer als de bloei, en herfst en winter als de dood; waarin plaatsgemaakt wordt voor het nieuwe leven. Een prachtige weergave van het leven.
In lente zien wij een oudere monnik zijn jonge leerling onderwijzen. In zomer wordt de jonge leerling verliefd op een jonge vrouw, die van haar ziekte moet genezen in de tempel. In herfst krijgen allen direct of indirect te maken met de dood. In winter wordt er plaatsgemaakt voor nieuw leven. In de lente, de nieuwe lente, is er nieuw leven. De jonge monnik is nu volwassen en het verhaal begint opnieuw.
De kringloop van het leven.
De film verloopt traag, zonder veel dialoog, en zonder enige spanning. Maar toch is Spring, summer, fall, winter… and Spring boeiend, het is zelfs jammer dat de film afgelopen is. De trance wordt als het ware verbroken door de aftiteling. Doordat de film weinig inhoud heeft, en daarmee zware kost zou zijn, moet het acteerwerk dus sterk genoeg zijn om de film te dragen. En dat is het. In de vrolijkere spring en summer, en de droevige fall en winter, worden alle personages perfect neergezet.
Een ander aspect waardoor de film als een meditatie overkomt, is de rustige muziek. De klanken van deze muziek zorgen dat je helemaal verdiept kijkt naar de film. Bijna gedurende de hele film is er wel enige muziek te horen.
En door de schoonheid van de beelden wil je niet een keer met je ogen knipperen. Er is een plek gecreëerd waar het leven goed is, midden in de slechte wereld. Een groene vallei, met een rustig meer. In het meer zien we een drijvende tempel, waar een heilige monnik huist, een zeer wijze man; streng, maar eervol naar het leven van de mens.
Deze film maakt je ontspannen, even ben je van de wereld, en verdiept in de schoonheid van het leven.
Er is een deel in de film, een jaargetijde, dat even de rust van de film verstoort, maar wel op een positieve manier. Fall, de herfst. De dood verschijnt hier en de eeuwige onschuld is verdwenen. In dit seizoen gebeurt het meest, het is de ommekeer in het leven. Waar het leven van de een eindigt, waar het leven van een ander verandert, waar het leven van een ander begint. Het leven houdt nooit op. Een kringloop is duidelijk merkbaar in de film.
Uiteindelijk is Spring, summer, fall, winter… and spring misschien wel de mooiste film die ik ooit heb gezien. Dit is misschien geen film te noemen, dit is een fantastisch kunstwerk. Maar of het de beste film is die ik ooit heb gezien, is moeilijk te zeggen. Een film als deze zag ik nooit eerder, films zijn waarschijnlijk niet bedoeld als meditatie, maar deze lijkt het wel te zijn. Een prachtige film.
******