@awaumans ik studeer filmwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam. De studie heet officieel Media en Cultuur. Waar het eerste jaar redelijk algemeen is, heb je na dat eerste jaar de keuze tussen 3 specifieke richtingen: film, televisie en nieuwe media. Vervolgens kun je dus spreken van filmwetenschap, televisiewetenschap en nieuwe media wetenschap (klinkt nogal droog in het nederlands). De studie heette kortgeleden ook nog film- en televisiewetenschappen, maar dat werd veranderd toen nieuwe media een steeds belangrijker vakgebied werd.
@kolonel_kurz. Op zich snap ik wel waarom de vorm een soort taboe is (met name in de academische wereld). Als analist moet je toch op een objectieve manier bezig zijn met de film, zonder je te laten beïnvloeden door subjectieve gedachten. Al kan je een film nog zo saai vinden, er is vaak genoeg over te vertellen. Er wordt ons getracht vanuit het oogpunt van een hypothetische toeschouwer te kijken.
Remon's Top-Pick
This is me. I will not allow violence against this house.
STRAW DOGS (1971)
Regie: Sam Peckinpah
Cast: Dustin Hoffman (David), Susan George (Amy), Peter Vaughan (Tom)
Sam Peckinpah was door zijn eigenzinnigheid en gewelddadige films een van de meest beruchte regisseurs in Hollywood. Die reputatie kwam mede door het rauwe en doordringende Straw Dogs. Het originele bronmateriaal van Gordon Williams werd herschreven en aangevuld met een verkrachting en een genadeloze finale.
In de film volgen we de Amerikaanse professor David Sumner en zijn vrouw Amy die verhuizen naar het Britse platte land. De bevolking vindt de nieuwelingen maar een vreemd stel, en stelt ze op de proef. Als David dan ook een zwakzinnige plaatsgenoot, die zojuist een meisje heeft vermoord, in zijn huis verbergt gaan alle remmen los.
De plot klinkt als een standaard wraakfilm, maar in feite is het eerder een psychologische thriller waarbij David constant op de proef wordt gesteld. Peckinpah liet zich inspireren door een boek dat stelde dat de mens een carnivoor is, dat altijd zal strijden voor zijn territorium. Hoffman is prima gecast als de suffe professor die uiteindelijk strijdt. Door de grauwe locatie en de snelle montage is de spanningsopbouw geweldig. Dat de film niet als een ordinaire actiefilm eindigt, en vakkundig de clichés vermijdt toont de kwaliteit van Peckinpah.
Regie: Sam Peckinpah
Cast: Dustin Hoffman (David), Susan George (Amy), Peter Vaughan (Tom)
Sam Peckinpah was door zijn eigenzinnigheid en gewelddadige films een van de meest beruchte regisseurs in Hollywood. Die reputatie kwam mede door het rauwe en doordringende Straw Dogs. Het originele bronmateriaal van Gordon Williams werd herschreven en aangevuld met een verkrachting en een genadeloze finale.
In de film volgen we de Amerikaanse professor David Sumner en zijn vrouw Amy die verhuizen naar het Britse platte land. De bevolking vindt de nieuwelingen maar een vreemd stel, en stelt ze op de proef. Als David dan ook een zwakzinnige plaatsgenoot, die zojuist een meisje heeft vermoord, in zijn huis verbergt gaan alle remmen los.
De plot klinkt als een standaard wraakfilm, maar in feite is het eerder een psychologische thriller waarbij David constant op de proef wordt gesteld. Peckinpah liet zich inspireren door een boek dat stelde dat de mens een carnivoor is, dat altijd zal strijden voor zijn territorium. Hoffman is prima gecast als de suffe professor die uiteindelijk strijdt. Door de grauwe locatie en de snelle montage is de spanningsopbouw geweldig. Dat de film niet als een ordinaire actiefilm eindigt, en vakkundig de clichés vermijdt toont de kwaliteit van Peckinpah.
Re: Remon's Top-Pick
Heb deze film een tijd geleden gezien, maar ik was destijds niet echt positief over deze film. Ik snap de status van de film niet zo. Het is te lang geleden om alles nog te herinneren. Wat ik me zo nog te boven kan halen is een goede rol van Hoffman (duh), een walgelijke verkrachting en de finale. Die vond ik bijna sadistisch.
Je zegt dat de film de clichés weet te vermijden, welke zijn dat dan precies? Want het heeft toch als uitgangspunt toch wel een beetje wraakfilm in zich (every man has a breaking point), al is het misschien veel beter uitgewerkt, qua karakterontwikkeling bij Hoffman. Nogmaals, het is een lange tijd geleden dat ik de film zag dus het kan ook gewoon zo zijn dat ik het nu niet meer goed genoeg kan herinneren. Maar ik ben wel benieuwd, omdat ik misschien heb gemist wat van deze film wederom een mooie Peckinpah-film maken.
Je zegt dat de film de clichés weet te vermijden, welke zijn dat dan precies? Want het heeft toch als uitgangspunt toch wel een beetje wraakfilm in zich (every man has a breaking point), al is het misschien veel beter uitgewerkt, qua karakterontwikkeling bij Hoffman. Nogmaals, het is een lange tijd geleden dat ik de film zag dus het kan ook gewoon zo zijn dat ik het nu niet meer goed genoeg kan herinneren. Maar ik ben wel benieuwd, omdat ik misschien heb gemist wat van deze film wederom een mooie Peckinpah-film maken.
Re: Remon's Top-Pick
De cliche's van standaard actiefilms: hersenloos schieten, rechttoe-rechtaan, alles komt goed. Deze film is veel meer een karakterontwikkeling waarbij de 'goede' ook slechte dingen doen, en je je eigenlijk ook kan inleven met de 'badguys'. Ook het einde waarbij
Jij noemt het een wraakfilm, maar . Dat zou trouwens ook cliché zijn! Daarom is het zo mooi dat hij juist knapt door iets onbenulligs.
Spoiler
Jij noemt het een wraakfilm, maar
Spoiler
Re: Remon's Top-Pick
LETYAT ZHURAVLI (1957)
Regie: Mikhail Kalatozov
Cast: Tatyana Samoylova (Veronika), Aleksey Batalov (Boris), Aleksandr Shvorin (Mark)
Bijna een jaar geleden werd ik in dit topic gevraagd of ik eens kon kijken naar Letyat Zhuravli. Waar ik vooraf een trage film verwachtte, doordrenkt met Russische propaganda, heb ik nu ontzettend spijt dat ik de film niet eerder heb aangezet. Na Zvyagintsev's Vozvrashchenie (The Return) ben ik opnieuw geimponeerd door Russische cinema.
De film draait om het verliefde stel Veronika en Boris ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Eén dag voor haar verjaardag wordt Boris opgeroepen om mee te strijden aan het front. Een simpel plot, maar door het werkelijk sublieme dynamische camerawerk maakt de film tempo en vooral veel indruk. Indrukwekkende scènes zijn er in overvloed: een sterfscène in de film is één van de mooiste die ik ooit gezien heb, terwijl een bombardement zó beklemmend in beeld wordt gebracht. Om over de beruchte treinscène maar te zwijgen.
Soms denk je dat je alle topfilms langzamerhand wel gezien hebt, en dan is het fijn dat je zo verrast kan worden door een minder populaire titel. Het is dan ook lange tijd geleden dat ik zo onder de indruk was van een film. De heer Kalatozov heeft mijn interesse gewekt, en ik ga zeker meer bekijken van hem.
Regie: Mikhail Kalatozov
Cast: Tatyana Samoylova (Veronika), Aleksey Batalov (Boris), Aleksandr Shvorin (Mark)
Bijna een jaar geleden werd ik in dit topic gevraagd of ik eens kon kijken naar Letyat Zhuravli. Waar ik vooraf een trage film verwachtte, doordrenkt met Russische propaganda, heb ik nu ontzettend spijt dat ik de film niet eerder heb aangezet. Na Zvyagintsev's Vozvrashchenie (The Return) ben ik opnieuw geimponeerd door Russische cinema.
De film draait om het verliefde stel Veronika en Boris ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Eén dag voor haar verjaardag wordt Boris opgeroepen om mee te strijden aan het front. Een simpel plot, maar door het werkelijk sublieme dynamische camerawerk maakt de film tempo en vooral veel indruk. Indrukwekkende scènes zijn er in overvloed: een sterfscène in de film is één van de mooiste die ik ooit gezien heb, terwijl een bombardement zó beklemmend in beeld wordt gebracht. Om over de beruchte treinscène maar te zwijgen.
Soms denk je dat je alle topfilms langzamerhand wel gezien hebt, en dan is het fijn dat je zo verrast kan worden door een minder populaire titel. Het is dan ook lange tijd geleden dat ik zo onder de indruk was van een film. De heer Kalatozov heeft mijn interesse gewekt, en ik ga zeker meer bekijken van hem.
Re: Remon's Top-Pick
Ik zeg niet dat Straw Dogs een echte wraakfilm is, maar wat je in je recensie ook al zei: de plot doet zoiets vermoeden en wat ik me herinner is dat er inderdaad wel wat van die elementen in zitten, als je naar het plot kijkt. (de protagonist komt in het nauw en het slechte gedrag van zijn tegenstanders doet hem omslaan naar een andere, zwarte kant. Al is dan zijn motief voor slechte daden anders). Helaas is het dus veel te lang geleden dat ik die film gezien heb om echt nog goed voor me te zien hoe de film qua karakterontwikkeling in elkaar zat.
Ik twijfel nu over een herkijk. Ik kan Peckinpah en Hoffman enorm waarderen en wat ik lees over deze film, ook wat jij bijvoorbeeld nog benadrukt, is dat er wel een diepe karakterontwikkeling in deze film zit en dat interesseert me wel. Maar aan de andere kant vond ik hem de eerste keer vrij naargeestig (qua expliciet geweld en ook wat betreft seksueel geweld), dat ik niet wederom een teleurstellende kijkervaring wil hebben. Moeilijk.
Ik twijfel nu over een herkijk. Ik kan Peckinpah en Hoffman enorm waarderen en wat ik lees over deze film, ook wat jij bijvoorbeeld nog benadrukt, is dat er wel een diepe karakterontwikkeling in deze film zit en dat interesseert me wel. Maar aan de andere kant vond ik hem de eerste keer vrij naargeestig (qua expliciet geweld en ook wat betreft seksueel geweld), dat ik niet wederom een teleurstellende kijkervaring wil hebben. Moeilijk.
Joaquin Phoenix
In navolging van mijn stukken over Stanley Kubrick en Marlon Brando, wil ik nu een persoonlijke favoriet uit het heden in de spotlights zetten.
In 1997 krijgt Phoenix de kans om naast Sean Penn een bijrol te vertolken in het nieuwe project van Oliver Stone. U Turn, zoals het project uiteindelijk gaat heten, zou het grootste fiasco uit de carrière van Oliver Stone worden. Phoenix’ langverwachte doorbraak komt dan eindelijk in 2000, wanneer hij de rol van Commodus speelt in het uiterst succesvolle film Gladiator. Het levert hem een Oscarnominatie voor beste mannelijke bijrol op, maar waar de film zelf en hoofdrolspeler Russell Crowe in de prijzen vallen, blijft Joaquin Phoenix teleurgesteld met lege handen achter.
De daaropvolgende jaren liet Phoenix zien dat hij breed inzetbaar is. Eerst als slinkse crimineel in James Gray's The Yards. Later in blockbusters als Signs en Ladder 49. Zijn reputatie snelde hem vooruit, en al snel stond hij bekend als kundige method actor en werd hij populair bij collega's. Na het succes van Ray, de biografische film over Ray Charles, wordt Phoenix aangesteld om Johnny Cash te vertolken in zijn biopic - Walk The Line. In deze rol liet Phoenix voor het eerst echt zien zich aan te kunnen passen, door andermans accent aan te leren, andermans houding aan te nemen en zelfs te leren zingen en gitaarspelen voor de titelrol. Ondanks hij qua uiterlijk niet eens zoveel op de country-ster lijkt, heb je constant het idee dat je naar Johnny Cash zelf kijkt. De film wordt vijfmaal genomineerd voor een Oscar, waaronder voor beste mannelijke hoofdrol. Waar zijn tegenspeelster Reese Witherspoon het beeldje wel op mag halen, blijft Phoenix weer met lege handen achter.
Phoenix kiest zijn rollen steeds beter uit, en komt ook steeds vaker opdagen bij James Gray. Eerst in We Own The Night, daarna in Two Lovers. Tussendoor speelt hij nog met Mark Ruffalo in het pakkende Reservation Road. In 2009 kondigt Phoenix aan te stoppen met acteren, om zich te richten op een rap-carrière. Later zou blijken dat het allemaal in scène is gezet voor zijn project I'm Still Here. Twee jaar lang ís hij een ontspoorde versie van zichzelf waarbij zijn familie en beste vrienden soms niet eens wisten dat het gespeeld was. Ondanks het de grootste acteerklus van zijn leven was, werd hij met de grond gelijk gemaakt. Het leek een doodsteek voor zijn op dat moment zeer veelbelovende carrière. In 2012 keert hij echter ijzersterk terug in The Master als Freddie Quell, de getraumatiseerde oorlogsveteraan die na de Tweede Wereldoorlog zijn draai in de maatschappij niet kan vinden. Vanaf de eerste seconde maakt hij indruk met zijn gehele performance als wanhopig en kwetsbaar personage, en zet hij zelfs acteerkanon Philip Seymour Hoffman op de achtergrond. Met deze rol bewees hij eens te meer bij de grote der aarde te horen.
Wie de beste acteur op dit moment is, blijft een momentopname én een kwestie van smaak. De concurrentie is dan ook enorm groot. Marlon Brando blijft naar mijn inziens de beste acteur aller tijden, maar Phoenix mag met recht de nieuwe Brando genoemd worden.
In 1997 krijgt Phoenix de kans om naast Sean Penn een bijrol te vertolken in het nieuwe project van Oliver Stone. U Turn, zoals het project uiteindelijk gaat heten, zou het grootste fiasco uit de carrière van Oliver Stone worden. Phoenix’ langverwachte doorbraak komt dan eindelijk in 2000, wanneer hij de rol van Commodus speelt in het uiterst succesvolle film Gladiator. Het levert hem een Oscarnominatie voor beste mannelijke bijrol op, maar waar de film zelf en hoofdrolspeler Russell Crowe in de prijzen vallen, blijft Joaquin Phoenix teleurgesteld met lege handen achter.
De daaropvolgende jaren liet Phoenix zien dat hij breed inzetbaar is. Eerst als slinkse crimineel in James Gray's The Yards. Later in blockbusters als Signs en Ladder 49. Zijn reputatie snelde hem vooruit, en al snel stond hij bekend als kundige method actor en werd hij populair bij collega's. Na het succes van Ray, de biografische film over Ray Charles, wordt Phoenix aangesteld om Johnny Cash te vertolken in zijn biopic - Walk The Line. In deze rol liet Phoenix voor het eerst echt zien zich aan te kunnen passen, door andermans accent aan te leren, andermans houding aan te nemen en zelfs te leren zingen en gitaarspelen voor de titelrol. Ondanks hij qua uiterlijk niet eens zoveel op de country-ster lijkt, heb je constant het idee dat je naar Johnny Cash zelf kijkt. De film wordt vijfmaal genomineerd voor een Oscar, waaronder voor beste mannelijke hoofdrol. Waar zijn tegenspeelster Reese Witherspoon het beeldje wel op mag halen, blijft Phoenix weer met lege handen achter.
Phoenix kiest zijn rollen steeds beter uit, en komt ook steeds vaker opdagen bij James Gray. Eerst in We Own The Night, daarna in Two Lovers. Tussendoor speelt hij nog met Mark Ruffalo in het pakkende Reservation Road. In 2009 kondigt Phoenix aan te stoppen met acteren, om zich te richten op een rap-carrière. Later zou blijken dat het allemaal in scène is gezet voor zijn project I'm Still Here. Twee jaar lang ís hij een ontspoorde versie van zichzelf waarbij zijn familie en beste vrienden soms niet eens wisten dat het gespeeld was. Ondanks het de grootste acteerklus van zijn leven was, werd hij met de grond gelijk gemaakt. Het leek een doodsteek voor zijn op dat moment zeer veelbelovende carrière. In 2012 keert hij echter ijzersterk terug in The Master als Freddie Quell, de getraumatiseerde oorlogsveteraan die na de Tweede Wereldoorlog zijn draai in de maatschappij niet kan vinden. Vanaf de eerste seconde maakt hij indruk met zijn gehele performance als wanhopig en kwetsbaar personage, en zet hij zelfs acteerkanon Philip Seymour Hoffman op de achtergrond. Met deze rol bewees hij eens te meer bij de grote der aarde te horen.
Wie de beste acteur op dit moment is, blijft een momentopname én een kwestie van smaak. De concurrentie is dan ook enorm groot. Marlon Brando blijft naar mijn inziens de beste acteur aller tijden, maar Phoenix mag met recht de nieuwe Brando genoemd worden.
-
Colonel_Kurz
- Walk of Fame
- Berichten: 30417
- Lid geworden op: 29 dec 2002 11:59
- Locatie: Utrecht
- Contacteer:
Re: Remon's Top-Pick
Hij is ook meesterlijk in The Immigrant, de recentste van James Gray, op een manier die pas gaandeweg duidelijk wordt. Ook wel mijn favoriete (westerse) acteur van dit moment.
-
patrob
- Walk of Fame
- Berichten: 12533
- Lid geworden op: 11 jul 2007 12:04
- Locatie: Hengelo
- Contacteer:
Re: Remon's Top-Pick
Op dit moment heb ik niet echt favoriete acteurs. Waar ik een film voor zou kijken. Maar het moge duidelijk zijn dat Phoenix wel tot de beste acteurs van dit moment gerekend moet worden.
LE TROU (1960)
Regie: Jacques Becker
Cast: Marc Michel (Gaspard), Michel Constantin (Geo), Philippe Leroy (Manu)
Gevangenisfilms met een eventuele ontsnappingspoging hebben bij mij al een streepje voor. Gevangenissen zijn altijd al mysterieus, en de geschiedenis van de gedetineerden kan natuurlijk prima gebruikt worden in een actie- of dramafilm. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal is dit Le Trou (The Hole).
In 1947 wordt Gaspard onterecht beschuldigd van poging tot moord op zijn vrouw. Hij wordt geplaatst in blok 8, in een cel met vier andere criminelen. Wat Gaspard dan nog niet weet, is dat de vier hard werken aan een ontsnapping uit de beruchte Santé gevangenis. Leuk feitje is dat één van de vier daadwerkelijk betrokken was bij de echte ontsnapping.
Films als deze kennen vrijwel allemaal dezelfde plot. Dankzij sfeervol camarawerk (prachtig door de donkere gangen) en een werkelijk ongekende spanning weet de film zich toch te onderscheiden. Vooral de scènes met het spiegeltje zijn geniaal, en zorgt ervoor dat je zelf bang wordt om betrapt te worden door de cipiers. En dan de eindscène - meesterlijk in beeld gebracht - die inslaat als een bom. Complimenten voor Le Trou, de beste gevangenisfilm die ik ken.
Regie: Jacques Becker
Cast: Marc Michel (Gaspard), Michel Constantin (Geo), Philippe Leroy (Manu)
Gevangenisfilms met een eventuele ontsnappingspoging hebben bij mij al een streepje voor. Gevangenissen zijn altijd al mysterieus, en de geschiedenis van de gedetineerden kan natuurlijk prima gebruikt worden in een actie- of dramafilm. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal is dit Le Trou (The Hole).
In 1947 wordt Gaspard onterecht beschuldigd van poging tot moord op zijn vrouw. Hij wordt geplaatst in blok 8, in een cel met vier andere criminelen. Wat Gaspard dan nog niet weet, is dat de vier hard werken aan een ontsnapping uit de beruchte Santé gevangenis. Leuk feitje is dat één van de vier daadwerkelijk betrokken was bij de echte ontsnapping.
Films als deze kennen vrijwel allemaal dezelfde plot. Dankzij sfeervol camarawerk (prachtig door de donkere gangen) en een werkelijk ongekende spanning weet de film zich toch te onderscheiden. Vooral de scènes met het spiegeltje zijn geniaal, en zorgt ervoor dat je zelf bang wordt om betrapt te worden door de cipiers. En dan de eindscène - meesterlijk in beeld gebracht - die inslaat als een bom. Complimenten voor Le Trou, de beste gevangenisfilm die ik ken.
-
patrob
- Walk of Fame
- Berichten: 12533
- Lid geworden op: 11 jul 2007 12:04
- Locatie: Hengelo
- Contacteer:
Re: Remon's Top-Pick
Ik heb 'm zelf ook nog in de kast liggen. Binnenkort toch maar eens gaan kijken.
-
patrob
- Walk of Fame
- Berichten: 12533
- Lid geworden op: 11 jul 2007 12:04
- Locatie: Hengelo
- Contacteer:
Re: Remon's Top-Pick
Vanavond dan ook gezien en het is inderdaad een hele fijne film. Weliswaar niet de beste gevangenisfilm die ik ooit zag, dat blijft voor mij toch The Shawshank Redemption. Ook al zie en ik deze ontknoping eigenlijk toch wel vanaf het begin verwachtte.
Spoiler
-
patrob
- Walk of Fame
- Berichten: 12533
- Lid geworden op: 11 jul 2007 12:04
- Locatie: Hengelo
- Contacteer:
Re: Remon's Top-Pick
Tja, het kan twee jaar duren, maar uiteindelijk komt het er wel van. Zojuist gekeken en inderdaad een indrukwekkende film. Ben er alleen nog niet helemaal uit wat het allemaal betekend. Maar eens een nachtje over slapen. Maar nu al: 9/10Remon schreef:Al een poging ondernomen, Patrob?patrob schreef:[...]Na je recensie over Take Shelter heb ik deze gelijk opgezocht en ik ga hem heel binnenkort bekijken.
-
patrob
- Walk of Fame
- Berichten: 12533
- Lid geworden op: 11 jul 2007 12:04
- Locatie: Hengelo
- Contacteer:
Re: Remon's Top-Pick
Dan ben ik wel benieuwd naar je interpretatie?
-
patrob
- Walk of Fame
- Berichten: 12533
- Lid geworden op: 11 jul 2007 12:04
- Locatie: Hengelo
- Contacteer:
Re: Remon's Top-Pick
Maar daarmee zou het een selffullfilling prophecy worden. Iets als de ziekte creëert de ziekte. Ik denk meer in de richting van die daarbij komen kijken.
Spoiler