Met Ewan McGregor (Obi-Wan Kenobi), Hayden Christensen (Anakin Skywalker), Natalie Portman (Padmé) & Ian McDiarmid (Supreme Chancellor Palpatine)
Geschreven door George Lucas (& Tom Stoppard)
Geregisseerd door George Lucas
In 1999 startte George Lucas een geheel nieuwe trilogie rondom het verhaal van Darth Vader, beginnende met Episode I: The Phantom Menace. Financieel was deze film erg succesvol, hoewel ie dat kritisch totaal niet was. Het tweede deel, Episode II: Attack Of The Clones, was financieel minder succesvol dan de eerste en wederom kritisch niet succesvol. Uiteindelijk werd het tijd voor de afsluiter in 2005, die de titel Episode III: Revenge Of The Sith droeg, met toneelschrijver Tom Stoppard als "ghostwriter". De reacties waren relatief positief en sommigen noemden het zelfs de beste Star Wars-film sinds Episode V: The Empire Stikes Back. En hoewel er nog steeds wat bekende punten van kritiek aanwezig zijn, is er veel minder mis met dit laatste prequel dan de voorgaande delen.
Het is drie jaar sinds het uitbreken van de Clone Wars en de Jedi leiden een leger van Clones bij het terugdrijven van de Separatisten. Terwijl Anakin (Christensen) als een held terugkeert van een missie om Supreme Chancellor Palpatine (McDiarmid) te bevrijden uit de handen van General Grievous (Matthew Wood), brengt Padmé (Portman) het nieuws dat ze zwanger is van hem. Dit brengt Anakin een visioen: Padmé die sterft tijdens de geboorte. Angst overkomt hem en hij wordt kwetsbaar voor de manipulatie van Palpatine, die ook wel bekend staat als Darth Sidious, die belooft dat de Dark Side Padmé kan redden van de dood. Zo begint Anakin's afdaling tot de Dark Side en zijn transformatie tot de beruchte Darth Vader...
Het laatste uur van Revenge Of The Sith is zonder twijfel het hoogtepunt van deze prequeltrilogie, die tot nu toe kwalitatief teleurstellend was. Hoewel het dialoog wederom niet al te sterk is, zoals in de voorgaande delen, betreedt het verhaal als het ware zelf de Dark Side. We volgen Anakin's afdaling tot de Dark Side zeer nauw en vanuit een zeer apart standpunt: men moet begrip voor hem hebben terwijl hij deze vreselijke daden verricht, en geen haat voor hem voelen. Op een vreemde wijze werkt dat ook. Hoewel de personages niet al te sterk waren en dus geen echte connectie met het publiek maakten in de voorgaande twee delen, is dat er nu wel in zekere mate. Dat is niet te danken aan een sterke uitwerking van het hoofdpersonage Anakin (want dat is wederom nog niet gebeurd), maar aan het verhaal zelf, dat voornamelijk in het laatste uur onverklaarbaar meeslepend wordt. Misschien is het zo dat het verhaal situaties neer legt waarmee te sympathiseren valt. Vreemd, want men zou denken dat een meeslepend verhaal gedragen wordt door de personages en niet de situaties.
Hayden Christensen is wederom een grote fout als Anakin Skywalker. Tenminste, als ie z'n mond opentrekt. Zodra hij niks zegt en gewoon een shot vult met een boze blik zodra hij tot de Dark Side is gevallen, is het vrij overtuigend. Nu was het al vrij duidelijk in Episode II dat Hayden Christensen een creep was dankzij de manier waarop hij naar Natalie Portman staarde (en of dat acteren was betwijfel ik nog steeds), maar nu heeft het ook echt een functie gevonden. Wederom geeft Ewan McGregor een degelijke perfomance als Obi-Wan Kenobi. Wederom zeer nobel en zeer warm. Ook Ian McDiarmid geeft een heerlijks duivelse performance als Palpatine die ook langzaamaan verandert in een full-time Darth Sidious. Hoewel soms ietsjes over de top, is ie ook lekker sluw. Zo is er een scène waarin hij het tragische verhaal van Darth Plageuis vertelt aan Anakin, op zo'n manier dat het aardig duidelijk is dat hij aan het vertellen is over zijn eigen meester. Dat, samen met de atmosfeer en soundtrack van die scène, maakt die scène één van de hoogtepunten van de hele film.
Nu is de CGI-overkill soms wel heel duidelijk in de film, net zoals in de voorgaande delen. Gelukkig dat het niet altijd slecht is, anders zou het helemaal erg zijn. Eén punt waarop de CGI wel duidelijk te ver ging was op het moment dat een Clone Trooper in volle bepakking zonder helm stond, en zijn bepakking CGI was (helm en al) terwijl zijn hoofd een acteur was. Ook is er één heel simpel shot waarin Jimmy Smits als Senator Bail Organa door een gang loopt, zonder CGI. Dit was het enige shot in de hele film die spontaan heel erg voelde als de originele trilogie, en het duurde maar een paar seconden. Gelukkig worden veel visuals ondersteunt door de muziek van de altijd geweldige John Willaims, die hier wederom prachtige muziek levert met een aantal prachtige nieuwe thema's.
Hoewel niet perfect, is Episode III: Revenge Of The Sith zeer verfrissend na twee uiterst teleurstellende prequels. Het dialoog is nog steeds zeer stijfjes en kan zo nu en dan een scène verpesten, maar acteurs als Ewan McGregor en Ian McDiarmid proberen dit dialoog er nog zo goed mogelijk uit te krijgen terwijl bijvoorbeeld Hayden Christensen geboren lijkt te zijn om het zwakke dialoog ook zwak te brengen. Ook zijn er een aantal toevoegingen die niet al te nodig waren, zoals de toevoeging van Chewbacca, die nu spontaan een connectie lijkt te hebben met Yoda. Oh, wat een klein sterrenstelsel is het toch. Naast dat is er ook nog wel genoeg om van te genieten, met name in het laatste uur. Nee, in tegenstelling tot de twee voorgaande delen geeft dit deel aan het einde niet het gevoel dat de twee uur verspilde tijd zijn. Toch, met zoveel potentie tot geweldige verhalen, blijft men afvragen wat dit had kunnen zijn als het niveau zeer hoger zou zijn geweest...
