Patrob's recensietopic: Billy Wilder: The Works

[patrob]

Sabrina (1954)

Bogart, Hepburn en Holden onder regie van Wilder, dat zou toch zo'n beetje de allerbeste film moeten zijn die ooit gemaakt is. Ondanks dat Sabrina een uitstekende film is die de middelmaat meer dan ontstijgt wordt de belofte bij het horen van de combinatie van die vier namen niet gehaald.


Sabrina verteld het verhaal over de dochter van de chauffeur (Hepburn) van een rijke familie die al jaren heimelijk verliefd is op de jongste zoon David (Holden). Door haar vader wordt ze naar Parijs gestuurd om een kook opleiding te volgen en als ze jaren later thuis komt is ze verandert van een onzeker meisje in een vrouw van de wereld. Ineens ziet David haar wel staan, maar hij is net verloofd om een nieuwe deal van oudste broer Linus (Bogart) soepel te laten verlopen. Om de deal te redden ontfermt Linus zich over Sabrina, met alle gevolgen van dien.


Daar waar Audrey Hepburn in elke scene de show steelt en volledig op haar plek is als de prachtige en charmante Sabrina vallen William Holden en voornamelijk Humphrey Bogart een beetje uit de toon in hun rollen. Door het enorme leeftijdsverschil tussen Audrey Hepburn (22) en Humphrey Bogart (55) is de romance die tussen hen ontstaat niet altijd even geloofwaardig. En dat is meteen het enige, zij het grote, minpunt van deze film. Oorspronkelijk was de rol bedoelt voor Cary Grant, maar die had het te druk om in deze film te spelen. Of dat een verbetering was geweest, aangezien hij ook al 50 was ten tijde van de opnames, valt overigens nog maar te bezien. En op de één of andere manier blijft het altijd een genot om Bogart te zien spelen, hij is toch in elke scene die legendarische acteur en is één brok charisma en uitstraling.


Dat Sabrina een echt stervehikel voor Audrey Hepburn is geworden, neemt niet weg dat de hand van Wilder goed te herkennen is. De scenes waarbij Linus plastic loopt te promoten, soms op de voorgrond, maar ook op de achtergrond, zijn geweldig. Ook de aankleding en het uiterlijk van de film dragen duidelijk Wilders handtekening, waarbij het kantoor van Linus er wat mij betreft echt uitspringt.


Sabrina is zeker niet Wilders beste film, maar mede door de aanwezigheid van zoveel grootheden, is de film toch nog steeds erg goed. Hepburn is altijd een genot om naar te kijken en Bogart blijft Bogart.

8,5/10

[Rem]

M'n favoriete film van Wilder toch wel. Heerlijke cast, leuk verhaal en gewoon een lekker vrolijke film.

[patrob]

The Seven Year Itch (1955)

De eerste samenwerking tussen Wilder en Monroe en de film die ons de legendarische scene bracht waarbij Marilyn Monroe boven een metro rooster staat en haar jurk omhoog laat waaien.


De film gaat over Richard Sherman wiens gezin de hitte van Manhattan ontvlucht, waarna hij kennis maakt met de nieuwe boven buurvrouw in de vorm van Marilyn Monroe. Natuurlijk duurt het niet lang of Richard's hoofd raakt op hol. De man beschikt over een zeer rijke fantasie en de manier waarop Wilder die fantasieën in beeld brengt zijn meteen de sterkste punten in de film. Eerst probeert Richard zijn ingebeelde vrouw te overtuigen dat de vrouwen gek op hem zijn door een aantal voorbeelden te noemen die vervolgens door Wilder zichtbaar worden gemaakt met erg veel humor.


Wanneer de nieuwe bovenbuurvrouw bijna een bloembak op z'n hoofd laat vallen gaan de fantasieën voornamelijk nog over Marilyn Monroe.

De scenes waarin Richard, gespeeld door Tom Ewell (die de rol ook al op Broadway had gespeeld), samen met Monroe speelt zijn sterk. Hierin herken je het duidelijkst de hand van Wilder met de terugkerende dialogen. Al vervalt Wilder af en toe in wat voorspelbare kinderlijke humor (de rolschaats en de champagnefles) toch blijft het een vermakelijke film wat ook erg te danken is aan de charme van Marilyn Monroe.


In wat overwegend dus een vermakelijke film is vallen de scenes waarin Richard alleen is dan ook erg uit de toon. Hij praat de hele tijd tegen zichzelf. Wellicht dat dit in het theater goed werkte, in de film wekt het voornamelijk ergernis op. Hierdoor krijg je sterk het idee dat hij vanaf het begin van de film al doorgedraaid was en dat de intrede van Marilyn Monroe er eigenlijk niets mee te maken had.

Kortom, het is een aardige film maar binnen het oeuvre van Wilder toch één van de minderen die ik tot op heden gezien heb.

7/10

[patrob]

The Spirit of St. Louis (1957)

Deze film mag je toch beschouwen als een ondergeschoven kindje in het oeuvre van Billy Wilder. Bij de release was het geen kassucces wat veel te maken had met het uit de hand gelopen budget. Het aantal draaidagen van de film ging ruimschoots over de planning in verband met tegenzittende weersomstandigheden en de slechte beschikbaarheid van James Stewart. Ook de critici waren niet enthousiast over de film.

De film draait om de eerste non-stop vlucht over de Atlantische Oceaan van Charles Lindbergh. De 25-jarige Lindbergh wordt goed neergezet door James Stewart, vooral als je bedenkt dat Stewart indertijd zelf al 48 was. Blonderen maakt je toch een stuk jonger blijkbaar. Het is dat ik niet meer zoveel haar heb, maar anders zou ik het ook overwegen. Verder geeft de film, door middel van flashbacks, een inkijk in de jongere jaren van Lindbergh waarin naar voren komt hoe hij met vliegen is begonnen.

Wat de film erg goed doet is het hachelijke van de hele onderneming duidelijk maken. Waar je in het begin nog een beetje schouder ophalend zit te kijken, terwijl je denkt dat het toch niets bijzonders is om de oceaan over te vliegen, wordt je in de loop van de film naar het puntje van je stoel getrokken. Wilder slaagt hierin door de tijd te nemen om de bouw van het vliegtuig, The Spirit of St Louis, goed in beeld te brengen. Wanneer je dan ziet dat the Spirit gebouwd wordt uit een houten frame met daarover heen doek gespannen met hier en daar wat metaal er tegenaan, dan begin je toch veel respect te krijgen voor de man die indertijd het aangedurft heeft om de oceaan over te vliegen. Ook bij het plannen van de vlucht, wanneer je je realiseert dat hij alleen een vlucht van ca. 40 uur voor de boeg heeft, waarbij in slaap vallen de dood tot gevolg heeft, maakt Wilder goed duidelijk hoe gevaarlijk de vlucht is. Daarna wordt er stil gestaan bij de mislukte poging van twee Franse piloten die verongelukken vlak voor Lindbergh zijn poging waagt.

De beelden van de vlucht vormen echter het hoogtepunt van de film. Stewart die in de cockpit tegen de slaap vecht en moet zien om te gaan met mist, extreme kou en andere weersverschijnselen. De special effects waren indertijd goed voor een Oscar nominatie.

Een film waar je een beetje in moet komen, maar zo gauw je je realiseert dat alles echt is gebeurt in deze omstandigheden, wordt je meegesleept in een ouderwets avontuur. James Stewart is als altijd weer erg goed en wordt prima ondersteund door de prachtige beelden van de vlucht zelf en als vlak voor de aftiteling de triomferende Lindbergh ingehaald wordt in New York door maar liefst 4 miljoen mensen, een scene waarvoor Wilder overigens archiefbeelden gebruikte, wordt je zelfs even geraakt door de impact die deze daad op het hedendaagse leven heeft gehad.

9/10

[patrob]

Love in the Afternoon (1957)

Gary Cooper en Audrey Hepburn onder regie van Billy Wilder, dat moet toch een fantastische film worden. Helaas worden de hoge verwachtingen voor deze film niet ingelost. Dat komt voornamelijk door het grote leeftijdsverschil tussen de beide hoofdrolspelers. Cooper was indertijd 56, al vond ik dat hij af en toe ook best voor 70 door kon gaan. Waarmee ik overigens niets af wil doen aan zijn acteerprestaties. Hij zet zijn rol zo goed neer, dat hij er bijna mee weg was gekomen. Hepburn is in deze film weer haar charmante zelf en steelt volledig de show in elke scene waarin ze meespeelt.

De film verteld het verhaal van de stralende jonge Hepburn die valt voor de charmes van de oudere man, gespeeld door Cooper.


De film is gebaseerd op de Duitse film Ariana, ein Kind der Strasse uit 1932. Wilder had indertijd meegewerkt aan het script voor die film en wilde het verhaal nu zelf verfilmen. Audrey Hepburn was voor Wilder de enige keuze voor Ariana, maar voor de rol van Frank Flannagan had hij achtereenvolgens Cary Grant en Yul Brynner in gedachten. Uiteindelijk koos hij voor Wilder omdat het hem wel gezellig leek om samen te werken met een acteur met wie hij zoveel gemeen had.


Weliswaar zien we in de film vaak de typische Wilder humor terug, maar toch weet de film niet te overtuigen. Zoals aangegeven komt de chemie tussen Hepburn en Cooper niet goed over. Daarnaast kabbelt de film ook net iets te gezapig naar z’n eind. Tel daarbij op het veel te zoetsappige en eningszins geforceerde einde en je hebt iets wat niet vervelend is om naar te kijken, maar ook een film die je na de eerste keer snel vergeet en nooit weer op zult zetten, behalve als je na een aantal jaren bent vergeten dat je hem al hebt gezien (lang leve WhatIWatch).


6,5/10

[ultramarijn]

Tof topic en leuke recensies
Wil binnenkort ook een inhaalslag gaan maken met films van hem die ik nog moet zien.

[patrob]

Ik moet hier toch ook echt weer een keer mee verder gaan. Maar leuk dat het gewaardeerd wordt.

[patrob]

[ Witness for the prosecution (1957)

Een hernieuwde samenwerking tussen Wilder en Dietrich, die voornamelijk tot stand kwam na hevig aandringen van Marlene Dietrich. Ze wilde erg graag weer een film maken met Wilder en hij kon niet weigeren toen Dietrich hem vroeg deze film te maken. De film, naar een toneelstuk van Agatha Christie, is een rechtbankdrama, maar dan met de komische touch van Wilder toegevoegd. De film wordt gedragen door hoofdrolspeler Charles Laughton. Hij speelt een advocaat die met gezondheidsproblemen kampt, maar toch de zaak aanneemt van de charmante Leonard Vole (Tyrone Power), die beschuldigt wordt van moord



Witness for the prosecution begint erg luchtig, waarbij de focus ligt op de gezondheidsproblemen van Laughton. Er wordt veel aandacht besteed aan de wisselwerking tussen hem en zijn strenge verpleegster. De manier waarop hij elke keer weer een sigaar en een borrel weet te scoren draagt bij aan de luchtige toon van de eerste akte. De toon verandert op het moment dat Marlene Dietrich, als de vrouw van Leonard Vole haar intrede doet. Ze komt over als een kille vrouw en brengt Laughton dan ook voor het eerst aan het twijfelen over de zaak.



Hierop verplaatst de film zich van het kantoor van Laughton naar de rechtbank. Deze werd tegen torenhoge kosten exact nagebouwd in de studio, één van de oorzaken dat de film het gestelde budget behoorlijk overschreed. Hier volgt ook het minst interessante deel van de film, waarbij we het gebruikelijke steekspel tussen aanklager en verdediging zien. Echter ook hier maakt de intrede van Marlene Dietrich in de getuigenbank dat je wat rechter op je stoel gaat zitten. Je beseft dat er iets niet in de haak is, maar pas aan het slot van de film vallen alle stukjes op z'n plaats in één van de knapste plottwists die ik ooit in een film heb gezien. Tijdens de aftiteling wordt de kijker ook verzocht om de plot niet door te vertellen om de kijkervaring van toekomstige kijkers niet te verpesten. Ik zal dit respecteren en er verder niet over uitweiden, behalve dan dat iedereen deze film gezien moet hebben.



Met Witness for the prosecution laat Wilder maar weer eens zien dat geen genre hem te machtig was. Om wat ooit een rechttoe rechtaan rechtbankdrama was, verwerkt hij tot een combinatie van komedie en drama die van begin tot einde een heerlijke kijkervaring is.


9/10

[patrob]

Some like it hot (1959)

Beschouwd als één van de allerbeste comedies ooit gemaakt, verteld Some like it hot het verhaal van twee muzikanten die, op de vlucht voor de maffia, onderduiken bij een orkest dat naar Florida vertrekt. Oh ja, het is een volledig vrouwelijk orkest, wat betekend dat de twee hoofdrolspelers zich als vrouw moeten verkleden.



Met hoofdrollen voor Tony Curtis en Jack Lemmon als de muzikanten en Marilyn Monroe als de naïeve Sugar Kane had Wilder de beschikking over geweldige acteurs voor deze komedie. Nu ben ik nooit fan geweest van films waarin mannen zich verkleden als vrouwen, maar Wilder weet er toch nog aardig mee weg te komen. Dit is vooral te danken aan de vertolkingen van de twee heren. Als vrouw stijgen ze beiden tot grote hoogte. Zet daar tegenover de sexy onschuld van Marilyn Monroe en het plaatje is compleet.



Toch waren de opnames van de film alles behalve gemakkelijk voor Wilder. Marilyn Monroe kwam steevast uren te laat op de set terwijl Lemmon en Curtis al op hoge hakken en in jurken stonden te wachten. Daarnaast waren er enorm veel takes nodig om Marilyn Monroe de simpelste zinnetjes goed te laten zeggen. Wilder moest terugvallen op borden met de tekst naast de camera en uiteindelijk heeft hij sommige delen van de film achteraf in laten spreken om de teksten goed te krijgen. Het was zelfs zo erg dat Lemmon en Curtis weddenschappen afsloten op het aantal takes dat Monroe nodig had voor een scene. Het knappe van Wilder is dat je dit soort dingen in de film bijna niet terug ziet. De film lijkt met veel plezier gemaakt en de komische timing van de drie hoofdrolspelers kon bijna niet beter.



Laat ik voorop stellen dat deze film in het geheel niet mijn genre is. Desondanks is het vakmanschap waarmee de film gemaakt is niet te ontkennen. Het script is bij tijd en wijle echt briljant en bevat een aantal zeer goede komische vondsten die ook nog eens perfect verdeeld over de film zijn, tot de laatste legendarische zin aan toe. Voor liefhebbers van dit komedies is het dan ook een echte must see...


7/10