Ook qua shorts is het nog vrij teleurstellend: Kagewani (van dezelfde maker als Yami Shibai) is nog wel interessant, maar Onsen Yousei Hakone-chan lijkt wederom een serie met als enig doel de hoofdpersoon met z'n neus tussen een stel tieten te doen belanden, en Hacka Doll The Animation is vooral geschikt om je ultieme irritatiegrens uit te testen.
Overigens viel het vorige seizoen me uiteindelijk toch wel mee:
- GATE
De serie liet op een paar momenten zijn ware aard laat zien: een lange reclamespot voor het Japanse leger. Niet alleen door hoe mooi het leger zelf wordt neergezet, maar ook wanneer halfzachte politici of kwaadaardige andere landen in het verhaal betrokken worden. Dat is echter maar een kleine smet op een fantasierijke serie waarin twee zeer verschillende werelden bij elkaar komen. Een uitgangspunt wat garant staat voor verbazing en verwarring, voor botsingen maar soms ook synergie. De toon is grappig wanneer het kan, serieus wanneer het moet, en wanneer Rory erbij wordt betrokken kan het echt alle kanten opgaan. De karakterontwikkeling laat te wensen over en is sowieso op een te beperkt aantal personages gericht, en ook is het vreemd dat er het ene moment wel heel nadrukkelijk aan de taalbarrière wordt gedacht terwijl dat twee tellen later voor het gemak toch maar weer is vergeten. Het doet allemaal weinig af aan het geheel, en aangezien het overkoepelende verhaal nog maar nauwelijks op gang lijkt te zijn gekomen kijk ik zeker uit naar het vervolg.
7.50/10 - Ranpo Kitan: Game of Laplace
Deze serie leek vanaf het begin veelbelovend maar mét enkele bedenkingen, en dat is tot het einde zo gebleven. Visueel is het even fraai als origineel, de sfeer is lekker duister, de personages zijn op enkele (terugkerende) irritaties na zeker interessant. Maar het is juist het verhaal wat tekort schiet. Of beter: de uitvoering ervan. Er wordt meer tijd besteedt aan het opbouwen van de diverse mysteries dan aan het oplossen ervan. Je nieuwsgierigheid wordt keer op keer gewekt, maar voor je het weet krijg je het antwoord alweer.Veelzeggend is wellicht dat ik juist van de zuiver komische aflevering 6 nog het meest genoten heb.
6.5/10 - Okusama ga Seitokaichou!
Een fanservice-show van de slechte soort. Ik had het eigenlijk dan ook reeds na de eerste aflevering opgegeven, maar toen ik even niks te kijken had heb ik de serie toch weer opgepakt. In het kort: de hoofdpersoon waarvan ik de naam al lang weer ben vergeten krijgt ongevraagd de voorzitster van de studentenraad als huis- cq. echtgenoot. Wat verder niemand mag weten, waardoor er genoeg redenen voor misverstanden ontstaan. En daarmee voornamelijk redenen om hem met z'n gezicht weer tussen de borsten of in het kruis van een al dan niet willekeurige vrouw te duwen. Er zitten best aardige momentjes tussen, en het is overdreven genoeg om gedurende steeds 8 minuutjes geen moment saai te zijn, maar het is wel platter dan plat. Eigenlijk zat de beste grap nog helemaal aan het einde: een happy ending juist door niet voor het voor de hand liggende happy ending te kiezen...
4/10 - Rokka no Yuusha
Het is een heel andere serie geworden dan ik in het begin dacht: geen fantasy-actievehikel waarin een weg door eindeloze massa's kwaaie demonen gehakt moest worden, maar een speurtocht wie van de 7 helden een oplichter is. En op wat kleine irritaties na was dat alleraardigst uitgewerkt. Wel vreemd dat dan helemaal aan het einde opnieuw een (al direct bloedirritant) 7e personage uit de lucht komt vallen waarmee we weer terug bij af lijken. Maar afgaand op reacties gebaseerd op het bronmateriaal hoeven we daar niet bang voor te zijn. En ook de beperkte ontwikkeling van Goldov is schijnbaar een heel bewuste keuze, ook dat komt goed. Mits er uiteraard überhaupt een vervolg komt, iets wat momenteel toch niet erg waarschijnlijk lijkt...
7.5/10 - Wakako Zake
Een serie shorts van 4 minuten over een kantoordame die na werktijd steevast nog even ergens wat gaat eten en drinken. Tikje pretentieus, geen moment verheffend. Maar hé, bij elk gerecht wat voorbij komt zit ik te watertanden, zou ik willen dat ik naar het restaurantje in kwestie zou kunnen gaan. En daarmee voldoet het toch aan de belangrijkste eis van een culinaire anime.
6/10 - Shimoneta
Geen serie waarover m'n gedachten meer uiteenlopen dan deze. Geen serie ook waarvan ik (mede met het oog op het grote aantal series in het weekend) vaker overwogen heb hem te droppen. Om na elke aflevering toch vooral maar verder te blijven kijken. Zelfbewust schaamteloos over-the-top is wel de beste omschrijving. Ergens is het natuurlijk wel ironisch dat een serie die de spot drijft met doorgeslagen censuur zelf ook zwaar gecensureerd is, maar ook dat is wel weer met een hele dikke (en van dubieus klinkend geluidseffect voorziene) knipoog gedaan. Ik kan het met geen mogelijkheid echt goed vinden, maar tegelijk was het wel o zo vermakelijk.
7/10 - Bikini Warriors
En nog een pure fanservice-show van de matige soort. Deze serie van shorts probeert weliswaar games (vooral RPG's) op de hak te nemen, maar slaagt daar slechts zeer beperkt in. Dat je toch niet ongestraft bij wildvreemden binnen kan lopen, hun huis kan doorzoeken terwijl ze niet op of om kijken en zomaar van alles mee kan nemen, dat was best leuk gedaan. Dat je steevast je virtuele geld uitgeeft aan de verkeerde objecten of dat je nooit de zo hard benodigde beloningen tegenkomt waren was ook wel aardige. Maar in de meeste gevallen leek het toch vooral een slecht excuus om schaars geklede dames in benarde posities te tonen. Het is dat het maar 4 minuten per aflevering duurde, anders was ik er waarschijnlijk überhaupt niet eens aan begonnen.
4/10 - Monster Musume no Iru Nichijou
Naast de twee genoemde missers was er gelukkig ook een fanservice-show van de goede soort. Aan het begin van de serie heb ik me wel afgevraagd hoe lang deze serie leuk kon blijven zonder in herhaling te vallen, maar de oplossing bleek simpel: gewoon meer en meer maffe monsters introduceren met elk weer de nodige eigen karaktertrekjes. En laat de rest daar maar weer op reageren. Op het eind zit Kimihito dan wel met 7 monster-dames en een stel regelmatige (ongevraagde) gasten in huis, maar de serie blijft handig alle karakters de ruimte geven. En dat levert keer op keer weer even absurde als hilarische situaties op, waarbij onze protagonist meestal het lijdend voorwerp is. Ook positief: ondanks de toch veelal tamelijk ecchi aard van de serie wat op TV toch netjes moet blijven is er nauwelijks sprake van storende censuur. Geen rare lichtvlekken of schaduwen, geen overdreven rookgordijnen, afgezien van wellicht een paar ontbrekende tepels is het allemaal vrij handig opgelost. Het was misschien niet de beste serie van dit seizoen en zeker niet de meest hoogstaande, maar het is misschien juist wel de serie die ik het meest ga missen.
8/10 - Himouto! Umaru-chan
In het kort: Umaru is in het openbaar de perfectie zelve: het mooiste en beste meisje van de klas. Eenmaal thuis bij haar oudere, werkende broer transformeert ze echter een onuitstaanbare, aartsluie chibi-sloddervos. Een terugkerende grap is dat de karakters nette Umaru en chibi-Umaru dusdanig van elkaar verschillen dat niet alleen wij als kijkers twee verschillende personen zien, maar dat ook de personages in de serie haar steeds slechts in één gedaante herkennen. Grote broer Taihei daarentegen lijkt wel het enige normale personage binnen de serie, op enkele momenten na de goedheid zelve, maar wel stekeblind voor de avances van zijn chef. Wat ik in het begin al opmerkte lijken de makers zelf ook gedacht te hebben: dit zou wellicht beter werken als een serie shorts. Gedurende de serie zijn de afleveringen naar mijn gevoel steeds nadrukkelijker in grotendeels op zichzelf staande verhaaltjes opgedeeld. Niet alle fragmenten zijn even geslaagd, maar het merendeel weet toch wel voor een flinke glimlach te zorgen.
7/10 - Miss Monochrome 2
In deze tweede serie shorts over de androïde idol volgen we voornamelijk de voorbereidingen op haar eerste concerttour. Daarbij wederom geholpen door supermarktmanager Maneo en haar multifunctionele robotstofzuiger Ru-chan. En deze keer aangevuld met klunzige promotor Yayoi, die eenmaal in een auto in een duivelse karakterverschuiving ondergaat. In vergelijking met de eerste serie is de duur van elke aflevering verdubbeld naar bijna 8 minuten, er wordt echter maar bar weinig met die extra tijd gedaan. Uiteraard helpt het ook niet mee dat elke aflevering een OP van een volle minuut en een ED van liefst anderhalve minuut heeft, waardoor er effectief nog maar 5 minuten overblijft. Maar zelfs voor die korte duur is de content domweg aan de magere kant. De eerste serie had naar mijn idee in beginsel sowieso geslaagdere grappen, maar hoefde deze ook aanzienlijk minder ver uit te spinnen. En dan blijkt maar weer: minder is soms toch echt meer.
5.5/10 - Gakkou Gurashi! a.k.a. School Live!
Allereerst: het is praktisch onmogelijk iets over deze serie te schrijven zonder gigantische spoilers. Daarom:
Wie toch eens een anime wil proberen maar nog niets weet van deze serie, lees niet verder maar ga tenminste de gehele eerste aflevering kijken!!!
De briljante twist uit de eerste aflevering was uiteraard al eerder ter sprake gekomen, maar gelukkig bleek de angst dat dat ook meteen het hoogtepnt van de serie was volkomen onterecht. De rest van het verhaal verloopt weliswaar aanmerkelijk subtieler, maar wel met een ronduit meesterlijke opbouw. Niet alles is wat het op het eerste gezicht lijkt, en veel ogenschijnlijk onbelangrijke details bewijzen later pas hun doel. Ondanks de uiterst sombere setting blijft de toon lange tijd nog vrij luchtig en positief, maar stukje bij beetje begint de ernst van de situatie toch te overheersen, om uiteindelijk genadeloos op je emoties in te beuken. Des te knapper dat het even onverwachte als passende einde juist optimistisch en hoopvol is, dat het niet vervallen is in de gemakkelijke "oplossing" van een ordinaire hakpartij met onvermijdelijk slechte afloop. De slotscene na de aftiteling hint nadrukkelijk op een vervolg wat ik weliswaar zeker toe zou juichen, maar als op zichzelf staand seizoen bekeken was dit een buitengewoon bevredigend einde.
Ook op andere gebieden weet Gakkou Gurashi volkomen te overtuigen. Het helpt uiteraard dat we maar met een gering aantal personages te maken hebben, maar ze zijn allemaal prima uitgewerkt met juist voldoende achtergrond om hun beweegredenen te begrijpen. De opening is met z'n subtiele veranderingen een kunstwerkje op zich. Op technisch vlak laat de serie nergens noemenswaardige steken vallen, alles in dienst van het verhaal. Punten van kritiek? Misschien de wat overbodige zwembad-aflevering welke er uitsluitend voor een dosis fanservice in leek te zitten. Maar dat is het an ook wel. Met afstand de beste serie van dit seizoen, wellicht zelfs wel van dit jaar. En sowieso een van de meest verrassende anime die ik tot nu toe gezien heb.
9/10 - Shokugeki no Soma
Als er één serie een valse start maakte was het deze wel. Na de eerste aflevering was mijn oordeel dan ook tamelijk vernietigend. Toch heb ik de serie een paar weken later alsnog opgepakt, en is het uitgegroeid tot een van m'n favorieten. Typische shonen-anime op een elitaire culinaire universiteit met alles wat je daarbij kan verwachten. Nee, geen seconde heb ik het idee gehad dat ze op die universiteit waren om iets te leren. Per slot van rekening dient iedereen die niet reeds een top-chef is (of domweg de verkeerde shampoo gebruikt) direct van school gestuurd te worden. Het is alleen maar wedstrijd na wedstrijd na wedstrijd. Zelfs op de momenten dat de school-setting kortstondig wordt verlaten. Maar wel op zo'n manier gebracht dat het blijft verrassen in plaats van dat het gaat vervelen. In goede shonen-traditie is het nooit de vraag óf onze protagonist gaat winnen, maar vooral de manier waarop.
Die protagonist, Soma genaamd, is er ook een die aan alle clichés voldoet: een duidelijk doel voor ogen en volledig overtuigd van eigen kunnen op het arrogante af, wel praktisch blind voor wat er om hem heen gebeurt, maar steunt uiteraard wel het groepje personages om hem heen door dik en dun. De overige personages krijgen net de karakteropbouw die het verhaal vereist, slechts een paar (Tadokoro voorop) worden net iets verder uitgediept. De veelvuldige nadruk op vrouwelijke rondingen maakt overigens wel duidelijk wat de voornaamste doelgroep van de serie is, maar voor de dames is er uiteraard altijd nog Isshiki
De ster van de show moet echter niet onder de personages gezocht worden, maar onder de talrijke gerechten die die revue passeren. Ook hier een duidelijk patroon: een gematigde eerste indruk, gevolgd een overdonderend effect (al dan niet in etappes) meestal gevisualiseerd met "foodgasms" (de een wat komischer of smaakvoller dan de ander...), en dan een gedetailleerde uitleg over het gerecht. Hierbij is werkelijk niets aan het toeval overgelaten, talloze bijzondere ingrediënten en kooktechnieken komen voorbij, maar zodanig uitgelegd en in beeld gebracht dat je hun effect bijna kan proeven. Ze zouden een restaurant moeten beginnen met al deze gerechten, dan boek ik een vreetvakantie daarheen om ze stuk voor stuk te proberen...
(inclusief de ranzige experimentjes van Soma en zijn vader....)
Al met al weet Shokugeki no Soma hierdoor het maximale uit z'n in basis vrij beperkte formule te halen. Een tweede seizoen is bij mijn weten nog niet officieel aangekondigd, maar gezien het bewust zeer open einde met waarin meermaals wordt verwezen naar hetgeen nog komen gaat lijkt dat slechts een kwestie van tijd. Kom maar op, mijn honger is nog niet gestild!
8/10 - Durarara!! X2 Ten
Na het toch ietwat teleurstellende X2 Sho was dit weer een stap in de goede richting. De eerste paar afleveringen vormden min of meer op zichzelf staande verhalen om een aantal onderbelichte personages wat extra diepgang te geven. Maar uiteindelijk volgt er toch weer een overkoepelend verhaal waarbij Izaya serieuze concurrentie krijgt en Mikado zich meer en meer van een kant laat zien die we nog niet van hem kenden. En ook Masaomi begint weer een grotere rol te spelen, terwijl Dotachin en Shizuo juist buitenspel lijken gezet. Kortom, er gebeurt genoeg om er een boeiend verhaal van te maken. Wat me dan toch dwars zit? Dat het uiteindelijk toch vooral een opzet voor een derde seizoen X2 blijkt, waarop we nog tot het winterseizoen zullen moeten wachten...
7.5/10 - Charlotte
Wat begon als een vermakelijke "de gave van de week"-show kreeg halverwege toch een zeer interessante wending: tijdreizen! Helaas bleef de serie daarna nog de nodige konijnen uit de hoge hoed toveren, welke ik toch niet allemaal even overtuigend vond. Ineens hebben we niet alleen de kwaaie wetenschappers, maar zijn er ook even genadeloze als ongeloofwaardige buitenlandse bendes. En in de slotaflevering moet Yu nog snel even de gehele wereld (naar goed anime-gebruik grotendeels in stereotypen) rondreizen om tienduizenden jongeren te verlossen van hun gave, dit wel ten koste van zijn eigen geestelijke gesteldheid. Maar uiteindelijk komt het toch nog allemaal goed, min of meer.
Op zich kan het allemaal best, maar de manier waarop alles is uitgewerkt lijkt toch vooral erg gehaast en incompleet. Hoe zat het nu met die kwaaie wetenschappers? Wat waren nu precies de motieven van die buitenlandse bende die zich heel professioneel voordeed maar uiteindelijk toch een stel klunzen bleken? Hoe is het nu met de broer van Nao afgelopen? En even afgezien van z'n geheugenverlies, hoe kan het dat Yu ineens blijkbaar geen last meer heeft van de tienduizenden gaven die hij toch nog enige tijd bezit?
Na de tijdreis om zusje Ayumi te redden had ik even het vermoeden dat het een hele andere kant op zou gaan. Dat hun broer juist het meesterbrein was die de hele boel zo gemanipuleerd had om Yu én Ayumi in zijn bunker te krijgen, wat dan juist het laboratorium zou blijken waaruit ze eerder ontsnapt waren (of dachten te zijn). Wat natuurlijk een pracht van een tijdreisparadox op had kunnen leveren. Maar al snel werd duidelijk dat het toch een andere kant op ging. Nu blijft toch het gevoel hangen dat "mijn" einde boeiender zou zijn geweest, misschien moet ik me toch eens de anime-wereld binnen zien te werken?
Desondanks was het een leuke, originele en in technisch opzicht goed gemaakte serie, die me elke week weer nieuwsgierig maakte naar meer. Daarom is het juist zo jammer dat het nu toch zo overschaduwd wordt door het niet geheel overtuigende einde.
7.5/10 - Arslan Senki
Het is een lange reis geweest met onze kroonprins van Pars en zijn gevolg. Een lange reis met behoorlijk wat zijsprongen die echter soms wat al te zeer uitgerekt werden. Met als gevolg dat het erop leek dat het einde flink afgeraffeld moest gaan worden. Niet voor niets eindigde elke aflevering met de profetische woorden "And thus, the boy would become king." Na de voorlaatste aflevering stond dan nog wel een helse taak te wachten: hoofdstad Ecbatana heroveren op de Lusitaniërs, en nu toch eindelijk eens afrekenen met Hermes en zijn sporadisch opduikende bovennatuurlijke helpers. Ga er maar aan staan in de resterende 24 minuten...
Ik weet niet of ik het een geruststelling of een tegenvaller moet vinden, maar dat gebeurt dus niet. De serie eindigt met de nasleep van de verovering van een belangrijk fort, en hoe Arslan en consorten uiteindelijk vertrekken voor bovengenoemde slag. En eindelijk is er eens interactie tussen Arslan en Etoile zonder dat verwarring en chaos overheersen. Arslan zal nog wel even geduld moeten hebben alvorens de troon te bestijgen. Of we dat in een volgende serie gaan zien? Er is nog niks officieel aangekondigd, en de slotaflevering zwijgt hier ook over. Ergens voelt het ook alsof de makers halverwege de boel zodanig zijn gaan rekken dat de serie niet binnen dit seizoen afgerond kón worden.
Los daarvan is het een rit met ups en downs geweest. Ook al is en blijft het uiteraard pure fictie, de serie heeft toch een mooi stuk geschiedenis neer weten te zetten. En hoewel je je vraagtekens kan zetten bij de geloofwaardigheid van sommigen is er toch een interessante groep karakters bij elkaar verzameld. Maar kritiek is ook zeker op z'n plaats. Zoals al genoemd werden er teveel en te langdurige zijstappen gemaakt. Arslan zelf was als personage misschien wel een beetje té perfect. De animatie was bij vlagen echt rampzalig, met paarden die houteriger bewogen dan een hobbelpaard, of rij na rij aan nagenoeg identieke boogschutters. En ik vraag me vooral ook af wat nu de toegevoegde waarde van Hermes z'n spoken nu eigenlijk was, aangezien dit het enige echt bovennatuurlijke element in de hele serie was. Maar ondanks deze gebreken was het toch een interessante en bovenal vermakelijke serie, nu alleen maar hopen dat er toch nog een echte afsluiting van het verhaal gaat volgen.
7/10 - Gangsta.
En ook deze serie die ik deels al van de manga kende zit erop. Voorlopig tenminste, want als je niet beter zou weten zou je denken dat het volgende week gewoon verder gaat. Dit een open einde noemen zou nog een understatement zijn. Na een rustige opbouw waarbij elk van de drie hoofdpersonages de nodige bagage heeft gekregen is uiteindelijk toch serieus de pleuris uitgebroken. Met personages die in verhouding tot iedereen die we eerder hadden leren kennen nogal uit de toon vallen. En onze drie protagonisten spelen hierbij ineens niet of nauwelijks een rol. Oké, er is dan nog wel even een flinke onthulling, maar die komt toch ook tamelijk out of the blue.
Geruime tijd kreeg ik ook het gevoel dat het een weliswaar weinig verrassende maar wel zeer degelijke adaptatie was die de sfeer van de manga goed wist te vatten. Vooruit, dit is wel weer zo'n geval waarin de statische gevechten in de manga harder lijken dan de bewegende gevechten in de anime, maar dat is nog wel overkomelijk. Echter, als ik dan toch aan het vergelijken ben: juist op het moment dat je bij de manga het gevoel kreeg dat het nu echt spannend zou gaan worden zakte de anime juist totaal door het ijs. Vanaf de aanval op Bastard is de serie een rommeltje geworden, waarbij de broodnodige spanning helaas ontbreekt. In plaats daarvan is er slechts chaos en verwarring. Met de wetenschap dat gezien de voortgang van de manga een eventueel vervolg nog wel minimaal een jaar op zich zal laten wachten was iets meer lijn in het geheel en vooral een duidelijk einde toch zeer welkom geweest. Vooralsnog overheerst dan toch de teleurstelling.
6/10
Wat nog rest zijn de staartjes van Ninja Slayer en Sushi and Beyond, een volle tweede seizoenshelft van Ushio & Tora, plus nog een stel afleveringen van God Eater die naar de winter zijn uitgesteld. En uiteraard nog steeds de laatste aflevering van voorjaarstopper Kekkai Sensen, welke gisteren dan eindelijk uitgezonden zou worden, maar nu toch weer een weekje is doorgeschoven...
