“Dat komt alleen maar voor in Dallas” ♪♫
- En in het calvinistische Nederland even weer terug met beide benen op de grond.
Lest best inderdaad. Van der Linden wist zich deze keer, zo leek het, wat beter in de kijkers thuis te verplaatsen en stelde her en der een oprecht geïnteresseerde vraag zonder daarbij op haar briefje te hoeven kijken. En hoewel ze af en toe wel heel erg naar de bekende weg vroeg vormde ze dit keer in ieder geval geen stoorzender. Maar nu had Jaap van Zweden ook niet veel sturing en begeleiding nodig, die hield zelf heel goed in de gaten waar en waarom hij zijn verhaal begonnen was, om er vervolgens na diverse omzwervingen weer netjes op terug te komen. Elk gekozen fragment had een verhaal en hoewel ik in het begin even bang was dat de ouweheer van kleine Japie wel een heel erg grote rol in het gesprek toebedeeld zou krijgen, viel dit nog alleszins mee.
Spoiler
Spoiler
Spoiler
Maar wat een verschil zeg met hoe hij er in den beginne uit zag toen hij net was aangesteld als concertmeester en hoe hij er gisteren bij zat. Ik vond hem eerder altijd wat bleek, pafferig en zelfs wat sullig. Maar Jaap van Zweden, nu furore makend als chef-dirigent van het Dallas Symphony Orchestra, zat erbij als een gezond ogende gebruinde man zonder het babyvet wat hij zolang met zich heeft meegedragen. En wat straalt die man nu een zelfverzekerdheid en een rust uit. Erg prettig om naar te kijken en te luisteren.
Een beetje abrupt einde na het laatste fragment met Bernstein maar ten slotte was daar in de opmaat van het fragment alles al over gezegd.
-
Goed, tot zover dus onze kennismaking met Margriet van der Linden aka Brandsma, als gespreksleidster…
