Remon's Marlon Brando topic

[Remon]

The Chase (1966)
Regie: Arthur Penn
Genre: Misdaad / Drama

Een andere noemenswaardige film uit 'de magere jaren' is The Chase, waarin Marlon Brando werd gekoppeld aan een nieuwe generatie acteurs als Robert Duvall, Jane Fonda en een piepjonge Robert Redford die de schurk zou spelen. De regisseur van het stuk was Arthur Penn, de man die een jaar later Bonnie And Clyde zou maken. Bijna had zijn Bonnie, Faye Dunaway, ook een rol in deze prent, al werd zij niet mooi genoeg bevonden door de casting director. De reacties op de film waren zeer verschillend, van Oscar-waardig tot 'rampzalig'.

De film speelt zich af in een klein stadje in Texas, waar de rijke Val Rogers (Marshall) veel invloed heeft, en draait om Bubber Reeves (Redford), die net uit gevangenis is ontsnapt. Sheriff Calder (Brando) gelooft in de onschuld van Reeves en verwacht dat hij terugkeert naar zijn huis. Bubber's vrouw Anne (Fonda) heeft ondertussen een affaire met de zoon van Val Rogers.

Wat volgt is een prachtige psychologische studie met thema's als buitenechtelijke relaties, alcoholisme, corruptie en racisme. Alle karakters worden goed uitgediept, waardoor het wel een vrij trage film is. De cinematografie en muziek is degelijk. De tijd vliegt echter voorbij door de topcast die excelleert. Alleen daarom is de film al de moeite waard.

[Remon]

The Appaloosa (1966)
Regie: Sidney Furie
Genre: Western

Terwijl Brando wist dat hij moest oppassen voor zijn reputatie ging hij rustig verder met ongemotiveerd klusjes aanpakken. Hij zou later zelfs toegeven dat hij zoveel mogelijk geld wou verdienen, met zo weinig mogelijk werk, ongeacht welke film het zou zijn. Zo zat hij tijdens het filmen rustig een boek te lezen, waardoor de opnames alleen gebruikt konden worden als close-ups. Gelukkig hadden zijn tegenspelers er meer zin in, zoals John Saxon die genomineerd zou worden voor een Golden Globe.

In The Appaloosa speelt Brando Matt Fletcher, een Mexicaanse Amerikaan die op bizons jaagt. Wanneer zijn paard, een Appaloosa, wordt gestolen gaat hij achter de daders aan, en komt zo uit bij bandiet Chuy Medina (Saxon)en zijn vriendin Trini (Anjanette Comer).

De opkomst van Brando, inclusief pruik, opgeplakte baard en een vreemd kostuum verraadde het al. Dit zou geen topfilm worden. De film is geschoten in de landschappen van Californië en Utah, maar Sidney Furie is helaas geen Leone of Ford. De film ontbreekt het aan creativiteit en spanning, en is ondanks vele positieve reacties een dieptepuntje in het oeuvre van Brando.

[Remon]

A Countess From Hong Kong (1967)
Regie: Charles Chaplin
Genre: Romantiek

Na het tegenvallende The Appaloosa kreeg Brando een rol in A Countess From Hong Kong. Het zou de laatste regieklus worden voor Charlie Chaplin, één van de redenen om de rol te accepteren. De plot is losjes gebaseerd op het leven van de Russische zangeres Moussia Sodskaya die Chaplin tegen het lijf liep. De film zelf bleek een financiële flop. Dankzij nummer 1 hit This Is My Song, dat Chaplin schreef voor de film, wist de film desondanks een kleine winst te boeken.

In de film volgen we Ogden Mears die op weg is naar Hawaï, als hij aan boord een verstekeling vindt. Hij besluit de vrouw, gespeeld door niemand minder dan Sophia Loren, te helpen om haar weer van boord te krijgen. Naast een kleine cameo van Charles zelf, had hij ook kleine rollen in petto voor zijn zoon Sydney en dochters Geraldine, Josephine en Victoria.

De samenwerking met Brando verliep minder, en ontaarde in gigantische ruzies. Brando zou Chaplin later omschrijven als 'de meest sadistische man die hij ooit is tegengekomen'. Chaplin op zijn beurt noemde Brando onmogelijk om mee te werken, een mening die gedeeld werd door Sophia Loren. In de film overtuigde Brando ook niet, daar hij eigenlijk totaal verkeerd gecast is in deze 'komedie'. Als laatste werk van Chaplin is het de moeite waard, maar anders kan je deze gerust laten schieten.

[Remon]

Reflections In A Golden Eye (1967)
Regie: John Huston
Genre: Drama

'De een zijn dood, is de ander zijn brood'. Een spreekwoord dat in dit geval helaas erg op zijn plaats was. Toen Montgomery Cliff in 1966 overleed na een hartaanval, zou hij eigenlijk vervangen moeten worden door Lee Marvin of Richard Burton. Hoofdrolspeelster Elizabeth Taylor overtuigde regisseur John Huston er van om voor Marlon Brando te kiezen. Huston, destijds al een gevestigde naam na klassiekers als The Maltese Falcon en Key Largo, ging overstag. Andere rollen waren onder andere voor Julie Harris en Robert Forster.

In het complexe verhaal volgen we 6 mensen op een militaire basis. Majoor Weldon Penderton (Brando) en Leonora (Taylor) zijn getrouwd, maar al snel blijkt dat ze geen liefdevol huwelijk hebben en Leonora een affaire heeft met Lt. Kolonel Langdon (Keith). Weldon is op de hoogte van hun relatie, maar hem maakt het niks uit. Hij voelt veel meer voor het mannelijke geslacht en heeft een oogje op een jonge soldaat. Wat volgt is een bizarre film vol seksuele toenaderingen en verraad.

De film is gebaseerd op een roman van Carson McCullers die eigenlijk als onmogelijk te verfilmen werd bestempeld. John Huston bewijst zijn klasse, en weet het verhaal erg duidelijk over te brengen. De mooie beelden, geschoten door Aldo Tonti, hebben constant een gouden waas over zich heen, iets wat erg goed werkt in dit geval. De prima cast (de Filipijnse knecht uitgezonderd) maakt het af, en zorgen voor een prima, en spannende film die je zeker gezien moet hebben. Leuk detail, enkele foto's uit de film zijn later gebruikt in het dossier van Colonel Kurtz, Brando's personage in Apocalypse Now.

[Remon]

Candy (1968)
Regie: Christian Marquand
Genre: Komedie

Een van de meest opmerkelijke films uit het oeuvre van Marlon Brando is Candy. Een film over een meisje dat de zin van het leven wil ontdekken, en zodoende in allerlei vreemde situaties terechtkomt. Van een echt verhaal is dan ook eigenlijk geen sprake. Hoofdrolspeelster Ewa Aulin, een voormalig Miss Teen Sweden, werd genomineerd voor een Golden Globe, maar zou desondanks enkele jaren al weer stoppen met acteren.

Brando had de rol aangenomen om de regisseur een dienst te bewijzen, nadat hij hem had geholpen tijdens de aankoop van zijn privé eiland. Zijn rol, een oversekste nep goeroe, stond hem niet aan, maar toch lijkt hij er plezier in te hebben. Verder komen we onder andere Charles Aznavour, Richart Burton, James Coburn, John Huston en Ringo Starr, vermomd als Mexicaanse tuinman, tegen. Hoewel Brando matig speelt is hij niet eens het dieptepunt in deze vulgaire, psychedelische sex satire.

Ondanks de film eigenlijk gewoon heel slecht is, krijg je toch een guilty pleasure gevoel bij Candy. De opmerkelijke casting, de opzwepende muziek van onder andere The Byrds en Steppenwolf, het is zo'n typische hippie film die je eigenlijk in de jaren '60 gezien moest hebben. Laat je niet verleiden door de cast, het is de moeite niet waard.

[Remon]

The Night Of The Following Day (1968)
Regie: Hubert Cornfield
Genre: Thriller

Voor zijn volgende film moest Brando transformeren naar een stoere chauffeur in de thriller The Night Of The Following Day. Een rol die oorspronkelijk bedoelt was voor zijn tegenspeler Richard Boone, maar hij moest genoegen nemen met de tweede hoofdrol. Verder zien we onder andere Rita Moreno en Pamela Franklin als het slachtoffer. De film is gebaseerd op het boek The Snatches van Lionel White, een boek waar Stanley Kubrick ook geinteresseerd in was.

De film begint met het slachtoffer die net aangekomen is op de luchthaven van Parijs, waar chauffeur Bud op haar staat te wachten. Als de auto onderweg stopt, en Leer (Boone) instapt beseft ze dat er iets aan de hand is. Onderweg krijgen ze gezelschap van Bud's vrouw Vi en haar broer Wally. Als de ontvoerders het losgeld kunnen innen, lijkt het pas echt te beginnen, aangezien niemand weet wie ze kunnen vertrouwen.

De plot is vrij simpel, maar de uitwerking is gewoon degelijk. De mooie locaties langs de Franse kust werken prima en zorgen gelijk al voor een spannende sfeer. Ook de cast is ingetogen, maar gewoon goed. Brando zelf zette een degelijke rol neer, maar was achter de schermen weer druk met andere zaken. Zo probeerde hij de vrouw van de regisseur te versieren, en verscheen hij dronken op de set. Ook stond hij erop dat Boone de laatste scène zou regisseren omdat hij Cornfield niet bekwaam genoeg vond. Prima film, die door de korte speelduur, lekker wegkijkt.

[Remon]

Queimada (1969)
Regie: Gillo Pontecorvo
Genre: Historisch

In 1968, geraakt door de liquidaties van Robert Kennedy en Martin Luther King, voelde Brando zich meer dan ooit genoodzaakt weer een politieke film te maken, en die kwam er met Queimada. De film is ook bekend onder de titels Burn! en The Mercenary. De historische film, onder regie van Gillo Pontecorvo (The Battle Of Algiers) was een financiële flop, en zorgde ervoor dat Pontecorvo later vrijwel alleen nog maar documentaires zou maken.

Brando speelt William Walker (gebaseerd op de echte avonturier Walker), een man die mee helpt een slavenopstand te creëren om zo de Britse suikerhandel te verbeteren. Als jaren later een revolutie uitbreekt moet Walker weer terug. Queimada is een sterk drama, dat zich richt op kolonialisme, slavernij, onderdrukking en opstand. Brando speelt een Engelsman, maar het moge duidelijk zijn dat hij symbool staat voor het Amerikaanse imperialisme. Het is een heerlijke rol, waarbij je je ook af vraagt of hij echt begaan is met het lot van de medemens.

De film is indrukwekkend gefilmd, en neemt soms epische proporties aan. De gewaagde keuze om orgelmuziek toe te passen werkt erg goed. De acteerprestaties zijn echter de voornaamste reden om deze film te kijken. Brando vond dit zijn beste acteerprestatie ooit, en en ook de rest van de cast is prima. Opvallend, want tegenspeler Evaristo Marquez was oorspronkelijk een arme schaapsherder, en ontmoette regisseur Pontecorvo toevallig toen hij op zoek was naar locaties voor de film.

[Remon]

The Godfather (1972)
Regie: Francis Ford Coppola
Genre: Misdaad / Drama

Begin jaren '70 had Paramount het plan opgevat om een filmversie op te nemen van Mario Puzo's roman The Godfather. Nadat Sergio Leone weigerde, werd het project aangeboden aan de jonge regisseur Francis Ford Coppola. De studio zag graag Ernest Borgnine in de hoofdrol, maar Coppola had zijn oog laten vallen op 'box office poison' Marlon Brando. De cast werd aangevuld met onder andere Al Pacino, James Caan en Robert Duvall die alle drie werden genomineerd voor een Oscar. Brando zelf mocht het beeldje daadwerkelijk ophalen, al liet hij dit na vanwege politieke redenen.

Wat valt er nog te zeggen over een van de beroemdste films ooit. Het is een meesterwerk waarbij alle andere maffiafilms verbleken. De film draait om de Corleone familie met aan het hoofd Don Vito. Als een gangster drugs wil verkopen in de stad, ontstaan er problemen aangezien Don Vito tegen de handel is. Coppola kiest voor een trage dramatische aanpak, maar brengt dit zo subtiel dat het nooit zijn geloofwaardigheid verliest, en zorgt ervoor dat je juist sympathie voelt voor de maffiosi. Het draait uiteindelijk ook om de karakterontwikkeling van zoon Michael.

De film duurt bijna 3 uur, maar zit vol met legendarische scènes. Ook al heb je de film nooit gezien, iedereen kent het verhaal van de paardenkop, of de quote 'I'm gonna make him an offer he can't refuse'. Ook technisch is de film vrijwel perfect. De cinematografie van Gordon Willis lijkt simpel, maar herbergt veel kwaliteit. De belichting, waarbij de schaduw over Don Vito's ogen valt zorgt gelijk voor een mooie spanning, en de prachtige muziek van Nina Rota maakt het af. Ondanks de aanwezigheid van vele sterren, zien we hier Brando op zijn best. Geduldig, opvliegend en inclusief een speciaal gebit zet hij een legendarische rol neerzet die we nog lang zullen blijven herinneren. The Godfather is een van de beste films ooit, en voor Brando zijn magnum opus.

[Remon]

Last Tango In Paris (1972)
Regie: Bernardo Bertolucci
Genre: Romantiek / Drama

In 1973, een jaar na het bejubelde The Godfather, zou Brando weer genomineerd worden voor een Academy Award, ditmaal voor zijn rol in Last Tango In Paris. In de film speelt hij de Amerikaanse Paul, die in Parijs op zoek is naar een nieuwe woning. In een appartement komt hij Jeanne (Maria Schneider) tegen, en binnen enkele minuten ontstaat er een stormachtige relatie. De relatie laat een diepe indruk achter op de levens van Paul, die verder zwoegt met het verlies van zijn vrouw, en Jeanne, die op het punt staat te trouwen met Tom.

De film is vooral bekend van de de scène waarin Paul Jeanne verkracht, een scène die een wrange smaak krijgt met het idee dat Schneider's tranen niet geacteerd waren. Toch heeft de film veel meer te bieden dat die ene scène. De regie van Bertolucci, of eigenlijk de beelden van Storaro, zijn prachtig en de muziek maakt het sfeervolle plaatje af. Af en toe lijkt Bertolucci style over substance te kiezen, maar de karakterschets heeft meer dan genoeg te bieden.

Dat Brando weer populair werd was echt niet alleen vanwege The Godfather. In Last Tango In Paris speelt hij subliem een uitgebluste man, die de zelfmoord van zijn vrouw nog niet kan verwerken. Juist in díe scènes laat hij zien wat hij kan. Misschien is de film door een herhaling van zetten en zijn lange dialogen niet helemaal perfect, maar een intrigerende film is het op zijn minst.

[Remon]

The Nightcomers (1973)
Regie: Michael Winner
Genre: Horror

Begin jaren '70 speelde Brando ook nog een rol in de horrorfilm The Nightcomers. Het verhaal diende eigenlijk als prequel op het beroemde boek The Turn Of The Screw van Henry James. Waar dat boek juist terugvalt op zijn haar mysterie rondom de kinderen, wordt in The Nightcomers veel duidelijk gemaakt omtrent het verleden op de boerderij.

Het verhaal draait om Miles en Flora, die na de dood van hen ouders worden toevertrouwd aan een jonge gouvernante (Beacham), een huishoudster en de huisknecht Peter Quint (Brando). Brando speelt Quint als een onverantwoordelijk kinderlijk persoon, inclusief Iers accent, en werd eigenlijk genoemd als enige reden deze film te bekijken. Ook hij is echter niet van hoogstaand niveau.

Technisch zit de film nog wel redelijk in elkaar. De cinematografie van Robert Paynter geeft een mooi beeld van het Britse platteland. Het gebruik van de zoomlens mag echter wel iets minder. Wat rest is een tamelijk onnodige film die je ook zo weer vergeten bent, en dus niks toevoegt aan het oeuvre van Brando.

[Remon]

The Missouri Breaks (1976)
Regie: Arthur Penn
Genre: Western

Na zijn vorige succesfilms had Brando weer wat krediet opgebouwd, en koos hij voor The Missouri Breaks waarin hij herenigd werd met regisseur Arthur Penn, met wie hij The Chase had gemaakt. Zijn tegenspeler was Jack Nicholson, een vriend die kort daarvoor door was gebroken met One Flew Over The Cuckoo's Nest en Chinatown. Iedereen verwachtte wonderen, maar de film stelde helaas teleur.

Het verhaal draait om David Braxton (John McLiam), die een ranch bezit met flink wat paarden. Jack Nicholson speelt paardendief Tom Logan die uit is op het vee van Braxton. Braxton besluit echter Robert Lee Clayton (Brando) in te huren om de zaken op orde te stellen. Brando kreeg alle vrijheid voor zijn personage, maar dit had Penn beter niet kunnen doen. Om onduidelijke redenen heeft Brando het Ierse accent van The Nightcomers meegenomen, en zijn hele voorkomen is ook lachwekkend.

Zoals het een western betaamt, zijn de beelden natuurlijk prachtig. Doordat de film is gevuld met veel oninteressant dialoog en nauwelijks uitgediepte personages kabbelt de film maar voort, en wordt het nergens echt spannend. Brando met Nicholson samen in een Leone-western zou waanzinnig zijn, maar helaas moeten wij het hier mee doen.

[Remon]

Superman (1978)
Regie: Richard Donner
Genre: Actie / Fantasie

Midden jaren '70 kwam producent Ilya Salkind met het idee om een film te maken over wellicht de bekendste stripheld: Superman. De rol werd aangeboden aan sterren als Paul Newman, Robert Redford, James Caan en Christopher Walken. Om uiteenlopende redenen weigerden ze allemaal, zo wou Caan niet in het uniform rondlopen. De keuze viel uiteindelijk op de relatief onbekende Christopher Reeve. Brando tekende voor de rol van zijn vader, Jor-El, en kreeg voor slechts 13 dagen werk het astronomische bedrag van 3,7 miljoen dollar.

De film begint bij de basis van Superman, en laat zien hoe op de planeet Krypton de baby Kal-El naar de aarde wordt gestuurd, zodat hij hun ras kan redden als Krypton verwoest zal worden. De baby wordt gevonden, en opgevoedt door de familie Kent die hem Clark noemt. Op aarde blijkt hij over superkrachten te beschikken, die goed van pas komen als crimineel Lex Luthor de wereld wil overnemen.

Na de sfeervolle credits is Brando zelf een 10 à 15 minuten in beeld, maar steelt dan gelijk vanaf de opening de show, ondanks hij zijn teksten weigerde te leren. Daarna ontpopt Superman zich als een prima vermakelijke film die ondanks zijn leeftijd, eigenlijk nergens onderdoet aan de sequels en remakes die zouden volgen. Enkel de vliegscènes zullen gedateerd aanvoelen, maar zorgen derhalve voor de charme die Man Of Steel recent miste.

[Remon]

Apocalypse Now (1979)
Regie: Francis Ford Coppola
Genre: Oorlog

Brando's laatste werk in de jaren '70 was de legendarische rol van kolonel Walter Kurtz in Apocalypse Now. De film is losjes gebaseerd op het boek Heart Of Darkness, al is de setting veranderd naar de Vietnam oorlog. Naast oude bekenden Francis Ford Coppola en Robert Duvall zien we ook Martin Sheen, Harrison Ford, Dennis Hopper en een piepjonge Laurence Fishburne voorbijkomen.

Martin Sheen speelt Benjamin Willard, een officier die de Nung-rivier op wordt gestuurd, om de krankzinnige Kolonel Kurtz op te zoeken. Als een van de beste soldaten zag hij de schrijnende realiteit van de oorlog, en trok zich terug in de jungle om bij een gewelddadige bergstam de scepter te zwaaien. Tijdens de tocht ziet ook Willard langzaam de absurditeit in. Waar de meeste oorlogsfilms één of enkele scènes gebruiken om de waanzin van een oorlog weer te geven, lijkt Apocalypse Now één grote surrealistische ervaring. Naast de Oscar voor beste cinematografie, werd tevens terecht de Oscar voor Best Sound in de wacht gesleept. Het geluid komt vanuit alle hoeken en soms heb je de indruk dat je jezelf in de jungle van Vietnam waant.

De productie van de film was een hel: hoofdrolspeler Harvey Keitel werd ontslagen, vervanger Martin Sheen kreeg een hartinfarct, een tyfoon die de set vernielde en in plaats van de verwachtte 6 weken duurde het filmen 16 maanden! Marlon Brando kwam slecht voorbereid op de set. Hij had er geen zin in, had de boeken niet gelezen en had 40 kilo overgewicht. Desondanks weet hij in ca. 20 minuten een legendarisch personage neer te zetten. The Godfather is ongeëvenaard, maar Apocalypse Now blijft een sublieme film, en zeker de beste oorlogsfilm aller tijden.

[Remon]

The Formula (1980)
Regie: John G. Avildsen
Genre: Misdaad

Na de jaren '70 waarin Brando dus prima werk afleverde, zijn we inmiddels beland in het volgende decennium, één die een stuk minder zou zijn. Het eerste project was samen met George C. Scott, onder leiding van Rocky-regisseur John G. Avildsen. In een kleine bijrol vinden we onze landgenoot John van Dreelen terug.

De film draait om een zoektocht naar een formule van een synthetische brandstof. Alle mensen die ermee in aanraking zijn gekomen zijn al vermoord, maar een politieagent, wiens vriend natuurlijk ook wordt vermoord, probeert de formule te pakken te krijgen. Zoiets althans, want de film is één van de meest vreemde films die ik ooit gezien heb.

De film werd genomineerd voor 4 Raspberry Awards, waaronder slechtste film en slechtste bijrol voor Marlon Brando. Brando is weer maar een klein kwartiertje te zien in de film, en speelt nog niet eens zo slecht. Het is vooral een uiterst trage film, met vooral heel veel oninteressante personages. Het is dan ook veruit de slechtste film tot nu toe.

[Remon]

A DRY WHITE SEASON (1989)
Regie: Euzhan Palcy
Genre: Drama / Historie

Na het vorige debacle duurde het 9 jaar voordat Brando weer te zien was, ditmaal in de historische film A Dry White Season. In deze film heeft hij weer een bijrol te pakken naast Donald Sutherland. Cinéaste Euhzan Palcy koos na Rue Cases Nègres voor deze destijds verboden roman van André Brinks, en ze slaagde erin de cast voor een minimumloon te laten spelen. Brando nam genoegen met een Afrikaans beeldje.

Het verhaal draait om Ben du Toit (Sutherland), een onderwijzer in Zuid-Afrika, wiens buurjongen én buurman onder vreemde omstandigheden verdwijnen. Hij zou zichzelf hebben opgehangen, maar hij blijkt te zijn gemarteld. Tijdens zijn zoektocht naar gerechtigheid, kan hij zijn ogen niet meer sluiten voor de rassen discriminatie. Brando speelt de advocaat die Ben bijstaat, terwijl hij weet dat het zinloos is.

A Dry White Season is een prima film om eens gezien te hebben. De thema's hadden beter behandeld kunnen worden (zo lijkt het soms meer een thriller dan een statement tegen racisme), maar de cast doet prima zijn best. Brando vervult zijn rol merendeels zittend, en heeft zichtbaar moeite met zijn corpulente verschijning. Niet slecht, maar ook geen hoogvlieger.